همبستگی کیفیت زندگی کاری با رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی همدان

پرستاران عمده ترین بخش نیروی انسانی نظام سلامت را تشکیل می دهند. این مطالعه با هدف تعیین رابطه کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شده است. مطالعه حاضر توصیفی-تحلیلی است که در آن 269 پرستار بیمارستان شهر همدان به صورت تصادفی انتخاب شدند. گردآوری داده ها به کمک دو پرسشنامه رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری صورت گرفت که ضریب پایایی آنها بر اساس شریب آلفای کرونباخ به ترتیب 94/9 و 80 بوده است. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 21، آمار توصیفی و آزمون کای دو و آزمون تی و ANOVA تجزیه و تحلیل شدند. بین کیفیت زندگی کاری با امنیت شغلی و ارزشیابی رابطه معناداری وجود دارد (0/05>P)، اما با دیگر ابعاد مانند مشارکت در تصمیم گیری، نظام باز ارتباطات، سرپرست و حقوق و مزایا رابطه معناداری مشاهده نمی شود. همچنین بین رضایت شغلی از بعد حقوق و مزایا و ترفیع شغلی رابطه معناداری وجود دارد (0/05>P) و با سایر ابعاد مانند ماهیت کار، سرپرست، روابط با همکار، ترفیع شغلی و حقوق و مزایا رابطه معناداری ندارد. بین کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی نیز رابطه معنا داری مشاهده شد (0/001=P). بین رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری پرستاران در جامعه مطالعه حاضر، ارتباط معنادار و مثبتی وجود دارد؛ بنابراین توجه سیاست گذاران، برنامه ریزان نظام سلامت و مدیران بیمارستان ها به نیازهای کلیدی پرستاران مانند افزایش حقوق و مزایا، امنیت شغلی، ترفیع و ارزشیابی عادلانه می تواند در افزایش رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری پرستاران نقشی بسیار مهمی ایفا کند.