بررسی روند سیاستگذاری توسعه و توازن منطقه ای طی برنامه های توسعه در ایران و ارائه راهبردهای اساسی

بررسی تعادل و توازن بین مناطق یکی از مباحث اساسی در حوزه سیاست گذاری منطقه ای است. در این مقاله سعی شده اشت که، پس از آسیب شناسی برنامه های توسعه کشور در خصوص سیاست گذاری توسعه و توازن منطقه ای، با استفاده از شاخص ویلیامسون، نابرابری بین مناطق در دولت های اصلاحات، عدالت خواه و اعتدال گرا بررسی شود. تدوین و تصویب ضوابط ملی آمایش، تهیه اسناد ملی توسعه استان ها ، طراحی و ایجاد نظام درآمد هزینه استان ها و نهادهای اداری مالی ذیل آن، اعطای مشوق های لازم به سرمایه گذاران جهت سرمایه گذاری در مناطق کمتر توسعه یافته، ایجاد ردیف های بودجه ای متوازن در قانون بودجه جهت ارتقای شاخص های اقتصادی و اجتماعی شهرستان های کم برخوردار از مهم ترین رویکرد های تعادل بخشی به مناطق بوده است که در برنامه های توسعهتجلی یافته است.نتایج شاخص ویلیامسون  نیز نشان می دهد که نابرابری بین استان های کشور طی برنامه سوم (دولت اصلاحات) روند بدون تغییری داشته اما با آغاز برنامه چهارم توسعه (دولت عدالت خواه)، روند نابرابری بین استان ها افزایش و درسال های پایانی دولت دهم(1390) این روند کاهش یافته است. گفتنی است این روند کاهش نابرابری بین استان ها در دولت اعتدال گرا ادامه دارد. درنهایت از طریق تکنیک swot مهم ترین نقاط قوت، ضعف ، فرصت و تهدید در عرصه سیاست های توازن منطقه ای شناسایی و راهبردهای اساسی ارائه شد.