بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر انعطاف پذیری شناختی، حس پیوستگی و تعاملات زناشویی در زوجین متقاضی طلاق

هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر انعطاف پذیریشناختی، حس پیوستگی و تعاملات زناشویی در زوجین متقاضی طلاق بود. به همین منظور، 40 زوج که بیشترین نمرات را در پرسشنامه وضعیت زناشویی کسب کردهاند و وضعیت زناشویی ناسازگارتری داشته اند، انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مداخله رفتاردرمانی دیالکتیکی (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) گمارده شدند. برای جمع آوری اطلاعات از نظام کدگذاری تعامل زوجین ایرانی، پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی و مقیاس حس پیوستگی استفاده شد. نتایج نشانگر آن بود که بین دو گروه رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه کنترل متغیرهای انعطاف پذیری شناختی، حس پیوستگی و تعاملات زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد (P<0/01). نتایج نشانگر آن بود که بین دو گروه مداخله رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه کنترل متغیرهای انعطاف پذیری شناختی، حس پیوستگی و تعاملات زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد (P<0/01). در مجموع نتایج این مطالعه نشان می دهد که روش رفتاردرمانی دیالکتیکی بر روی افزایش انعطاف پذیریشناختی، حس پیوستگی و تعاملات زناشویی در زوجین متقاضی طلاق تاثیر دارند. به طور کلی روش درمانی رفتاردرمانی دیالکتیکی میزان وضعیت انعطاف پذیری شناختی، حس پیوستگی و تعاملات زناشویی را تحت تاثیر قرار داده و افزایش دهد.