بررسی تاثیر برنامه ی آموزشی مبتنی بر مدل پندر بر بهزیستی رونشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت یکی از پرهزینه ترین بیماری های مزمن برای فرد مبتلا و دولت هاست. این بیماران دارای مشکلاتی نظیر اختلالات عملکردی فیزیکی و جسمی، وضعیت روانی، ارتباطات بین فردی هستند که مشکلات اختلال عملکرد روانی از مهمترین آن هاست. ماهیت مزمن دیابت بر جسم، روان و عملکرد فردی و اجتماعی و در واقع بهزیستی روانشناختی تاثیر گذاشته و از این رو یک منبع استرس برای بیماران محسوب می شود. به منظور برنامه ریزی برای ارتقاء سلامت این بیماران نظریه های مختلفی وجود دارد که یکی از آنها مدل پندر است. از این رو این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه ی آموزشی مبتنی بر مدل پندر بر بهزیستی روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو اجرا گردید. مطالعه ی حاضر یک کار آزمایی بالینی است که بر روی 72 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو 36 نفر در گروه آزمون و 36 نفر در گروه کنترل انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده از بین تمام بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز دیابت حضرت صدیقه ی طاهره(س)که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند انجام شده سپس پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف توسط هر دو گروه با نظارت پرسشگر تکمیل شد. داده ها با آزمون های تی مستقل، کای اسکوئر، من ویتنی، آنالیز واریانس با نرم افزار Spps 18 تجزیه و تحلیل شد. نتایج آزمون های آماری نشان داد که میانگین نمره ی بهزیستی روانشناختی قبل، بلافاصله و یک ماه بعد از مداخله در گروه کنترل تفاوت معناداری نداشتهاما در گروه آزمون در این سه زمان تفاوت معناداری مشاهده شد و در مقایسه ی میانگین نمره ی بهزیستی روانشناختی قبل، بلافاصله ویک بعد از مداخله بین دو گروه آزمون و کنترل تفاوت معناداری مشاهده شد.آزمون تعقیبی LSD نشان داد که در گروه آزمون میانگین نمره بهزیستی روانشناختی قبل از مداخله به طور معناداری بیشتر از بلافاصله (0/004 =P) و یکماه بعد از مداخله (0/007 =P) بود. با توجه به تاثیر برنامه آموزشی مبتنی بر مدل پندر بر بهزیستی رواشناختی بیماران دیابتی نوع دو استفاده از این روش به عنوان روشی سودمند و اثربخش و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه ، توصیه می گردد.