اثر بازخورد خود کنترلی بر یادگیری مهارت موقعیت یابی خطی بزرگسالان 20 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم شهرهمدان

هدف از پژوهش حاضر مطالعه اثر بازخورد خود کنترلی بر یادگیری مهارت موقعیت یابی خطی بزرگسالان 20 ساله مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم شهر همدان بود. شرکت کنندگان در پژوهش شامل 20 بزرگسال مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم شهر همدان بودند که بصورت تصادفی در دو گروه بازخورد خود کنترلی و جفت شده قرار گرفته و به تمرین مهارت موقعیت یابی خطی با چشمان بسته پرداختند. در طول مرحله فراگیری به گروه بازخورد خود کنترلی هر زمان درخواست می شد بازخورد کیفی بصورت کلامی ارائه می شد در همین زمان به فرد جفت شده با آزمودنی در گروه بازخورد خود کنترلی نیز چنین بازخوردی ارائه می گردید. 24 ساعت بعد آزمودنی ها در آزمون یادداری که انجام 10 کوشش بدون دریافت بازخورد بود شرکت نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون ANOVA با اندازه گیری های مکرر و آزمون تی نشان داد، تفاوت مابین دو گروه در طول مرحله اکتساب معنی دار نبود ولی در آزمون یادداری این تفاوت معنی دار بود (05/0p≤). این یافته ها تایید مجددی بر این نکته می باشد که ارائه بازخورد خود کنترلی حتی در بزرگسالان با اختلالات ژنتیکی بدلیل درگیری فعالانه تر یادگیرنده در فرآیند یادگیری و افزایش انگیزش در یادگیرنده، برای یادگیری سودمندتر می باشد.