نقش میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت در رابطه بین خودکارآمدی با سلامت روان نوجوانان

نقش خودکارآمدی در گستره زندگی افراد به عنوان عامل مهمی در بروز و نگهداری نشانه های مرضی و رفتارهای ارتقادهنده سلامت مشخص شده است. بنابراین نظر به این که امروزه سلامت روان در تحول شخصیت، دارای نقشی بنیادی است، این پژوهش با هدف مدل یابی رابطه بین خودکارآمدی و سلامت روان با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت در دانش آموزان انجام شد.  در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 260 نفر از دانش آموزان مقطع متوسطه دوره دوم شهر ساری در سال تحصیلی 97-1396 به روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه خودکارآمدی شرر، مقیاس سلامت روان و پرسش نامه رفتارهای ارتقادهنده سلامت پندر بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و روش مدل یابی معادلات رگرسیونی ساختاری به کمک نرم افزار های SPSS 24 و Amos 23 انجام گرفت. بین تمام متغیرهای پژوهش همبستگی معنی دار وجود داشت (0.01>P). با توجه به مقادیر به دست آمده شاخص های نیکویی برازش، مدل پژوهش از برازش خوبی برخوردار بود. مسیرهای خودکارآمدی و رفتارهای ارتقادهنده سلامت اثر مستقیم و معنی داری بر سلامت روانی داشتند. همچنین خودکارآمدی با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت اثر غیرمستقیمی بر سلامت روانی نشان داد (0.05>P). براساس مدل نهایی، خودکارآمدی با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت بر سلامت روانی اثر غیرمستقیم داشت (0.06=R2). خودکارآمدی هم به صورت مستقیم و هم با میانجی گری رفتارهای ارتقادهنده سلامت بر سلامت روان دانش آموزان موثر است.