عوامل موثر بر فواصل موالید اول و دوم زنان 49-15 ساله شهر تهران

یکی از اساسی ترین تعیین کننده های سطوح باروری که نقشی موثر در تغییرات نرخ های باروری و هم چنین بهداشت و مرگ ومیر مادر و نوزاد دارد، فواصل موالید است. با توجه به اهمیت این موضوع، هدف این پژوهش ، تحلیل فاصله ازدواج تا فرزندآوری و فاصله فرزندآوری اول و دوم با استفاده از مدل شکنندگی مشترک بقا و مقایسه ی عوامل موثر بر این فواصل بود. با استفاده از روش نمونه گیری طبقه بندی شده با تخصیص متناسب 610 زن متاهل 15-49 ساله از مناطق مختلف شهر تهران در زمستان 1395 و بهار 1396 انتخاب شدند و از پرسشنامه ساختاریافته به منظور جمع آوری اطلاعات آن ها و از مدل شکنندگی مشترک بقا برای بررسی تاثیر متغیرهای مورد نظر بر فواصل موالید اول و دوم زنان استفاده شد.   میانه طول فرزندآوری اول و دوم به ترتیب برابر 38 و 55 ماه بود. متغیرهای دوره تقویمی بر فاصله اولین فرزندآوری (0/016= P-value) و وضع فعالیت (0/045= P-value) و منطقه سکونت (0/025= P-value) بر فاصله موالید اول و دوم تاثیر معنی دار آماری داشتند. مخاطره ی نسبی نخستین فرزندآوری زنان در دوره تقویمی اخیر نسبت به زنان در نخستین دوره برابر 484/0 و مخاطره های  نسبی دومین فرزندآوری زنان شاغل نسبت به غیرشاغلان و ساکن در منطقه  توسعه یافته نسبت به ساکنان منطقه های توسعه نیافته به ترتیب برابر 0/812 و 0/724 بودند.  به تاخیر انداختن فرزندآوری در میان زنان جوان تر و فاصله ی طولانی تر میان فرزندآوری اول و دوم زنان شاغل می تواند ناشی از شرایط اقتصادی و اجتماعی باشد که با فراهم آوردن بستر مناسب می توان مانع از این تاخیرها شد.