اثربخشی معنادرمانی بر معنای زندگی دختران بی سرپرست و بدسرپرست مستقر در مراکز شبه خانواده شهر تهران

نظر به اهمیت اجرای مداخلات روان شناختی در کار با نوجوانان مستقر در مراکز بهزیستی و از آنجایی که کسب معنا از مهمترین مولفه های سازگاری با بحران های پیش رو  این نوجوانان است، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر معنا بر معنای زندگی دختران بی سرپرست و بدسرپرست مستقر در مراکز شبه خانواده انجام شده است. دراین پژوهش نیمه آزمایشی از طرح دو گروهی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه نوجوانان دختر مستقر در مراکز شبه خانواده شهر تهران در سال 1396 تشکیل داده اند. از بین دختران مستقر در مراکز شبه خانواده سی نوجوان دختر بر اساس ملاک های ورود به پژوهش و به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به همین شیوه در دو گروه آزمایش و کنترل، هر گروه پانزده نفر تقسیم شدند. در این پژوهش از پرسشنامه معنای زندگی وانگ استفاده شده است. گروه آزمایش در دوازده جلسه نود دقیقه ای تحت درمان گروهی مبتنی بر معنا قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس و نرم افزار SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد، روش درمانی مبتنی بر معنا در گروه آزمایش بر متغیرهای وجود معنا و جستجوی معنا تاثیر معناداری داشته است و نمرات پس آزمون در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون افزایش یافته بود.  نتایج پژوهش نشان داد، درمان مبتنی بر معنا بر افزایش وجود معنا و جستوجوی معنا نوجوانان دختر مستقر در مراکز شبه خانواده موثر بوده است. براین اساس و با در نظر داشتن اینکه فقدان معنا در زندگی یکی از دلایل مهم عدم سازگاری و بروز مشکلات روان شناختی در نوجوانان است، می توان نتیجه گرفت که بهره گیری از راهبردهای معنایی منجر به کشف معنای زندگی و افزایش سطح سلامتی نوجوانان آسیب دیده می گردد.