خلاء نبود دادرسی اساسی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران (گفتاری در نقد دیدگاه شورای نگهبان پیرامون تبصره یک ذیل ماده 26 قانون تشکیلات شوراه ای اسلامی)

تبصره یک ذیل ماده 26 قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی و انتخاب شهرداران مصوب 1375 در زمینه انتخاب شوندگان شورای اسلامی شهر و روستا مقرر می‌دارد که« اقلیت‌های دینی شناخته شده در قانون اساسی به جای اسلام باید به اصول دین خود اعتقاد و التزام عملی داشته باشند». این قانون در تاریخ 23/3/1375 در راستای اصل 94 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، به تایید شورای نگهبان نیز رسیده است. شورای یاد شده، در اظهار نظری که به تاریخ 26/1/1396 منتشر شده، تبصره مزبور را در خصوص مناطقی که اکثریت ساکنان آن مسلمانان هستند، به استناد قاعده نفی سبیل غیر شرعی دانسته است. برپایه این نظر، در چنین مناطقی، غیرمسلمان نمی‌تواند به عنوان داوطلب شورای اسلامی شهر و روستا شرکت داشته باشد. در این نوشتار، کوشش شده است تا از زاویه نبود دادرس اساسی مستقل در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به نقد دیدگاه شورای نگهبان پرداخته شود.