تاثیر سطوح آبیاری و باکتری های محرک رشد بر عملکرد و برخی شاخص های فیزیولوژی و بیوشیمیایی کلزا (.Brassica napus L)

به منظور بررسی اثر سطوح آبیاری و باکتری های محرک رشد بر عملکرد و برخی شاخص های فیزیولوژی و بیوشیمیایی کلزا، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی اردبیل با سه تکرار در سال زراعی 1395 اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل سطوح آبیاری در سه سطح (قطع آبیاری در 50 درصد مرحله گل دهی و تشکیل خورجین، قطع آبیاری در 50 درصد مرحله تشکیل دانه، آبیاری کامل به عنوان شاهد) و کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم تلقیح بذر با باکتری، تلقیح با نیتروباکتر (Nitrobacter)، سودوموناس (Psedomonas) و آزوسپریلیوم (Azospirillum) بودند. نتایج نشان داد که محدودیت آبی، عملکرد، عملکرد کوانتومی، هدایت روزنه ای، محتوای کلروفیل و مقادیر لینولئیک، اولئیک، ایکوزنوئیک و پالمیتولئیک اسید را کاهش و محتوای اروسیک اسید، آراشیدیک اسید و پرولین را افزایش داد. مقایسه میانگین ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه (1/62 تن در هکتار)، عملکرد کوانتومی (0/523)، هدایت روزنه ای (14/7 میلی مول بر مترمربع برثانیه)، محتوای کلروفیل (32/9)، اولئیک اسید (69/24 درصد)، لینولئیک اسید (10/45 درصد)، ایکوازانوائیک اسید (1/34 درصد) در حالت تلقیح با آزوسپریلیوم و آبیاری کامل و بیشترین محتوای اروسیک اسید (2/89 درصد) و آراشیدیک اسید (0/94 درصد) در عدم تلقیح و قطع آبیاری در مرحله تشکیل دانه مشاهده شد. بیشترین محتوای پرولین (1/52 میکرو گرم در گرم وزن تر) در حالت تلقیح با آزوسپریلیوم و قطع آبیاری در مرحله گل دهی و تشکیل خورجین به دست آمد. به نظر می رسد کاربرد باکتری های محرک رشد به دلیل بهبود برخی شاخص های فیزیولوژیک مانند عملکرد کوانتومی، محتوای کلروفیل، هدایت روزنه ای و پرولین می تواند برای بهبود تولید کلزا تحت شرایط کم آبی توصیه شود.