بلاجویی در ادبیات عرفانیو بازتاب شخصیت امام حسین(ع) به عنوان بزرگ ترین بلاجو

بلاجویی و بلا دوستی یکی از مهم ترین درون مایه هایی است که بیشتر عارفان بزرگ ایران اسلامی در سلوک خویش، به آن تاکید فراوان داشته اند و مقرب ترین عارفان، همواره بلاکش ترین آن ها در راه محبوب به شمار می آمدند و این اندیشه در آثار عرفانی ادبیات ما، بازتاب فراوانی داشته است. از نظر آنان بزرگ ترین بلاجو برابر است با بزرگ ترین عاشق. نکته قابل توجهی که در این مقاله به آن اشاره می شود، این است که بیشتر این عارفان بزرگ، از امام حسین(ع) به عنوان بزرگ ترین بلاجو و مرد میدان بلا یاد کرده اند، اما نتایج این تحقیق که به شیوه تحلیلی- توصیفی انجام شده است نشان می دهد که با وجود این مقام شامخ امام(ع) در نزد آنان، شخصیت، احوال و اقوال حضرت در آثار آنان بازتاب گسترده ای نداشته است. جو نامساعد سیاسی و خفقان حاکم بر جامعه و ترویج مسلک های جبری همچون اشاعره، کرامیه و مرجئه توسط حکام مستبد، همچنین مبارزه با اندیشه های مخالف، به ویژه شیعی را می توان از مهم ترین موانع انعکاس سیمای حضرت حسین(ع) در ادبیات عرفانی پس از اسلام به حساب آورد.