بررسی اسیب شناسی و بالینی ضایعات خوش خیم و بدخیم آنوس در طی سال های 1385 لغایت 1395 در بیمارستان شهید صدوقی یزد

درگیری آنوس و پوست اطراف آن یکی از شکایت های معمول در درمانگاه گوارش می باشد و با این حال نئوپلاسم های کانال مقعد و پوست غیر معمول است. این مطالعه با هدف بررسی کلینیکوپاتولوژی ضایعات خوش خیم و بدخیم آنوس انجام گرفت. کلیه بیمارانی که در طی سال های 1385 الی 1395 با تشخیص اولیه ضایعه آنال تحت بیوپسی و یا اکسیزیون قرار گرفته بودند و به بخش پاتولوژی بیمارستان شهید صدوقی یزد مراجعه کرده بودند وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک از جمله سن، جنس، علائم بالینی و تشخیص هیستوپاتولوژیک وارد چک لیست از قبل تهیه شده گردیدند. سپس توسط نرم افزار اماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل اماری قرار گرفتند.موارد pv کمتر از 0.05 ار لحاظ اماری معنی دار تلقی شدند. از کل1662 بیمار 934 نفر مرد (56.2%) و 728 نفر (43.8%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 42.4 با انحراف معیار 15.7 سال و دامنه تغییرات 15 تا 87 سال بود. شایعترین تومور بدخیم ناحیه آنوس آدنوکارسینوما (76.5%) و سپس ملانوم بدخیم (17.6%) بود. فراوانی تومورهای بدخیم در مردان بیشتر از زنان بوده است. شایعترین علامت در بیماران مبتلا به تومورهای بدخیم، خونریزی بود. شایعترین ضایعه خوش خیم هموروئید (66.5%) بود. اکثریت ضایعات خوش خیم در سنین زیر 50 سال بوده اند و شایعترین علامت بالینی در تومورهای خوش خیم احساس توده (63.3%) بوده است. در این مطالعه بر خلاف سایر مطالعات ادنوکارسینوم انوس شایع ترین تومور بوده که فراوانی ان در جنس مذکر بیشتر بوده است.