نقش هیجانات منفی، ناگویی خلقی و روابط بین فردی در پیش بینی رفتار آسیب به خود در نوجوانان: یک مطالعه همبستگی

رفتار خودآسیبی یکی از رفتارهای شایع، به خصوص در دختران نوجوان است. پژوهش حاضر، به بررسی نقش هیجانات منفی، ناگویی خلقی و روابط بین فردی در پیش بینی رفتار خودآسیبی در دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهر سراب پرداخته است. این مطالعه توصیفی به روش همبستگی انجام گرفت. نمونه موردمطالعه شامل 285 دانش آموز دختر پایه های نهم تا پیش دانشگاهی بودند که به روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. از 285 آزمودنی، 270 دانش آموز، پرسشنامه را به صورت کامل پر کردند و تعداد 15 پرسشنامه به دلیل پاسخ های ناقص، کنار گذاشته شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه آسیب به خود، مقیاس افسردگی بک، مقیاس ناگویی خلقی، پرسشنامه استرس انتظارات تحصیل، مقیاس رابطه والد-کودک و پرسشنامه رابطه با همسالان استفاده شده است. داده های جمع آوری شده نیز با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. نتایج نشان دادند که هیجان های منفی ازجمله افسردگی و استرس تحصیلی، ناگویی خلقی و روابط بین فردی با رفتار خودآسیبی، رابطه معنی داری (01/0>P) دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان می دهد که متغیرهای افسردگی، استرس تحصیلی و ناگویی خلقی قادرند 42 درصد رفتار خودآسیبی عمدی در نوجوانان را به طور معنادار (01/0>P) تبیین نمایند و متغیرهای رابطه با والدین و رابطه با همسالان قادرند 17 درصد رفتار خودآسیبی عمدی در نوجوانان را به طور معنادار (01/0>P) تبیین نمایند. نتایج این پژوهش در طرح ریزی برنامه های پیشگیری از رفتارهای عمدی خودآسیبی نوجوانان اهمیت ویژه ای داشته و در ارتقاء مداخلات درمانی به روانشناسان و مشاوران یاری می رساند.