مطالعه پروتئین های پودر آب پنیر و تعیین تجزیه پذیری شکمبه ای آن به روش کیسه های نایلونی

آزمایشی به منظور بررسی تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین سه نوع پودر آب پنیر با نام های تجاری شیذر محصول شرکت صنایع غذایی گلشاد مشهد (WP1)، پودر آب پنیر با نام تجاری نصر دالیا (WP2) و پودر آب پنیر محصول شرکت پگاه خراسان (WP3) با دو راس گوساله نر هلشتاین دارای فیستولای شکمبه ای انجام شد. ابتدا ویژگی های شیمیایی نمونه ها شامل: رطوبت، خاکسترخام، چربی، لاکتوز و پروتئین خام اندازه گیری شدند. بعدا با استفاده از بافر تریس اقدام به استخراج پروتئین های نمونه ها شد. سپس با روش الکتروفورز پروتئین های استخراجی تعیین شدند. برای تکنیک کیسه های نایلونی، مقدار پنج گرم از نمونه های پودر آب پنیر در داخل کیسه ها قرار داده شد. زمان های انکوباسیون صفر،دو، چهار، هشت، 16، 24، 48 و 72 ساعت بود. ژل الکتروفور نشان داد که پروتئین های عمده پودر آب پنیر عبارت بودند از: β- لاکتوگلوبولین، α- لاکتالبومین، سرم آلبومین گاوی و ایمونوگلوبولین. این پروتئین ها به ترتیب 50، 20، 10 و 10 درصد از کل پروتئین های موجود در پودر آب پنیر را تشکیل می دهند. نتایج کیسه های نایلونی نشان داد که در زمان های صفر،دو، چهار، هشت و 48 ساعت انکوباسیون، نمونه WP1 و WP2 و در زمان 72 ساعت انکوباسیون، نمونه WP2 دارای بیشترین مقدار تجزیه پذیری پروتئین بودند (05/0p<). هم چنین WP1 دارای بیشترین مقدار پروتئین محلول و نمونه WP2 دارای بیشترین پروتئین قابل تجزیه در شکمبه بود (05/0p<). علاوه بر این نمونه های WP1 و WP2دارای بیشترین نرخ تجزیه در 20/0 در ساعت بودند (05/0p<). این آزمایش نشان داد که بالاترین میزان تجزیه پذیری شکمبه ای موثر پروتئین پودر آب پنیر به ترتیب مربوط به نمونه های WP2، WP1 بودند.