تحلیل کارکردی موعودباوری و نقش آن در تولید همگرایی در ادیان ابراهیمی

در جهان معاصر، ادیان با چالش های نسبتا مشابهی روبه رو هستند که برای گذر از این چالش ها، باید راه چاره ای اندیشید. همگرایی ادیان، با وجود همه اختلافات فکری و عملی، می تواند راه عبور از این چالش ها را هموار سازد. از این رو، تحقیق و بررسی در زمینه عوامل و راهکارهای رسیدن به همگرایی ضرورتی اجتناب ناپذیر می نماید. در این پژوهه، از روش تحلیل محتوا استفاده شده است. در این روش با مراجعه به متون مقدس ادیان ابراهیمی و توصیف و تحلیل آموزه موعودباوری و همچنین کشف نقاط اشتراک، از آن به عنوان محملی برای همگرایی استفاده شده است. در این مقاله، مدلی برای همگرایی ادیان ابراهیمی بر مبنای باور به موعود ارائه شده است. بر اساس این مدل، آموزه موعودباوری در ادیان ابراهیمی دو مولفه مشابه هم، وضعیت نابسامان موجود و آینده مطلوب را نشان می دهد. این مولفه ها موعودباوری در ادیان ابراهیمی را از «انگاره» بودن خارج کرده و از باور صرف به «گفتمان» و زیرساختی برای فعالیت های اجتماعی پیروان این ادیان تبدیل می کند. در این گفتمان، موعودباوری به کشف بینش ها، گرایش ها و کنش های همانند در پیروان این ادیان می انجامد و نتیجه این همانندی، همگرایی خواهد بود.