قانعی طوسی مقلد کمترشناخته شده فردوسی

قانعی طوسی احتمالا میانه سال های (644- 646 ه.ق) کلیله ودمنه بهرام شاهی (انشای نصرالله منشی) را در 10548 بیت در قونیه آسیای صغیر و به نام عزالدین کیکاووس دوم از سلاجقه روم به نظم کشیده است. گرچه موضوع این منظومه تعلیمی- تمثیلی با حماسه ملی ایران متفاوت است قانعی به دلایلی مانند: انتخاب وزن شاهنامه برای نظم کلیله ودمنه، همشهری بودن با فردوسی و ایران دوستی و شاهنامه گرایی سلجوقیان روم، هم احترام خود را به فردوسی نشان داده و هم به صورت های مختلف از شاهنامه بهره مند شده و تاثیر گرفته است. این توجهات و تاثیرات در هفت بخش تقسیم بندی و بررسی شده است: 1. صفات و تعابیر ستاینده و احترام آمیز برای فردوسی و شاهنامه؛ 2. تضمین ابیات شاهنامه؛ 3. آوردن عین مصراع های شاهنامه یا با تغییرات اندک بدون اشاره به نام فردوسی؛ 4. تاثر از مصراع ها و بیت های شاهنامه و سرودن مشابه آن ها؛ 5. تعابیر، کنایات و تصاویر شاهنامه ای؛ 6. استفاده از مضامین شاهنامه؛ 7. ذکر نام شهریاران و پهلوانان شاهنامه.