ثریا در اغما: چند زبانگی در مصاف با ترجمه

چند زبانگی در ادبیات پدیده ای نه چندان رایج است به معنای استفاده نویسنده یک اثر از چند زبان متفاوت برای نگاشتن اثر خود به طوری که تمامی زبان های استفاده شده در اثر در رابطه ای مستقیم با یکدیگر قرار داشته باشند. در مقاله حاضر سعی بر آن است تا با تکیه بر رمان ثریا در اغما اثر اسماعیل فصیح به عنوان یک مثال بارز از یک متن چند زبانه در ادبیات فارسی معاصر به پژوهش در باب چند زبانگی در ادبیات، جایگاه این مفهوم در یک متن داستانی، کارکردهای آن و نیز خصوصیات ثریا در اغما به عنوان یک متن چند زبانه بپردازیم. در این چارچوب، ابتدا و از ورای نظریات چند زبانگی در ادبیات، نوع، درجه و چرایی چند زبانه بودن متن ثریا در اغما را مورد مطالعه قرار خواهیم داد و سپس به بررسی جایگاه چند زبانگی و ترجمه به عنوان دو نیروی مخالفی که یکی متن را به سوی ناهمگنی و تضاد و دیگری آن را به سمت همسانی و یک دستی سوق می دهند، خواهیم پرداخت.