نور روز؛ محرک شادمانی و سلامت روان ساکنین مجتمع های مسکونی؛ مورد مطالعاتی: مجتمع های مسکونی مناطق 7، 8، 12 و 14 شهر اصفهان

ارتباط میان محیط های ساخته بشر و کاربران فضاها، ارتباطی دوسویه است به گونه ای که همچنان که اوضاع و شرایط محیطی بر ساختمان تاثیرگذار است، شرایط و ویژگی های ساختمانی نیز به شدت کاربران فضا را تحت تاثیر قرار می دهد. در میان انواع محیط های مصنوع، بهبود کیفیت فضای سکونتی به عنوان فضایی که باید حامی سلامت جسمی و روانی ساکنین باشد از اهمیت بالایی برخوردار است؛ زیرا میزان حضور افراد خانواده در این فضا می تواند در جهت بهبود سلامت جسمی و روانی ساکنین کمک شایانی نماید. تاثیرات نور روز به عنوان یکی از مولفه های اصلی ساختمان های مسکونی، بر زندگی و حیات انسان ها در قالب دو زیرمجموعه روان شناسی ادراکی و زیست شناسی روانی قابل پی جویی است. این در حالی است که راهبردهای رایج نورپردازی عملا بر بازده انرژی و یا تامین نور مورد نیاز برای انجام کار متمرکز است و یا به صورت مطالعه آزمایشگاهی و در زیر آسمان مصنوعی و بدون حضور انسان انجام یافته است. از این رو پژوهش حاضر با هدف تبیین میزان ارتباط میان نور روز و سلامت روان و شادمانی ساکنین مجتمع های مسکونی و افزایش شادمانی فردی درپی یافتن چگونگی ارتباط میان نور روز و شادمانی ساکنین مجتمع های مسکونی در شهر اصفهان است. طرح پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه ای است که به واسطه روش پیمایشی به توصیف همبستگی میان متغیرها به روش مقطعی در سال 1393-1392 در مجتمع های مسکونی کوتاه مرتبه (7-3 طبقه) شهر اصفهان پرداخته است. برای تعیین وضعیت شادمانی از ابزار سنجش میزان شادمانی آکسفورد و فوردایس استفاده شد. سپس داده های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS و با بهره گیری از آمار توصیفی مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفته است. تجزیه وتحلیل اطلاعات نشان داد تفاوت معنی داری میان سطح شادمانی ساکنین مجتمع های مسکونی و میزان نور هر واحد وجود دارد؛ به این معنی که هرچه میزان نور واحدهای مسکونی بیشتر باشد، ساکنین از سطح شادمانی بالاتری برخوردار هستند. به نوعی به نظر می رسد طراحی بهینه و هدفمند نور روز در فضای سکونت در بهبود سلامت روان افراد و شادمانی ساکنین تاثیرگذار است.