بررسی تاثیر افزایش حلالیت عناصر غذایی خاک بر عملکرد کمی و کیفی گندم (Triticum aestivum L.) در استان خوزستان

استفاده از اصلاح کننده های اسیدی از روش های رایج در خاک های با اسیدیته بالا برای افزایش حلالیت عناصر غذایی می باشد. به منظور بررسی امکان کاهش خاصیت قلیایی خاک و افزایش حلالیت عناصر غذایی این آزمایش در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی به روش فاکتوریل با سه سطح صفر، 250 و 500 کیلوگرم در هکتار سولفات گوگرد و سه سطح صفر، 5 و 10 کیلوگرم در هکتار کود زیستی تیوباسیلوس در سه تکرار در سال 97-1396 در منطقه روستای الهایی واقع در شمال اهواز اجرا گردید. نتایج نشان داد که اثر گوگرد و تیوباسیلوس بر تعداد سنبله در متر مربع، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت و درصد پروتئین دانه در سطح احتمال 1 درصد معنی دار بود. اثر متقابل گوگرد و تیوباسیلوس بر عملکرد بیولوژیک در سطح 1 درصد و بر شاخص برداشت در سطح احتمال 5 درصد معنی دار بود. نتایج مقایسات میانگین نشان داد که عملکرد دانه و پروتئین دانه در شرایط تغییر میزان تیوباسیلوس و گوگرد افزایش پیدا کرد و از لحاظ آماری در سطوح مختلف قرار داشتند. بیش ترین عملکرد دانه از تیمار 500 کیلوگرم در هکتار گوگرد و کاربرد 10 کیلوگرم در هکتار تیوباسیلوس به ترتیب با 5663 و 5077 کیلوگرم در هکتار و کم ترین آن در شرایط عدم کاربرد گوگرد با 3668 کیلوگرم در هکتار و عدم کاربرد تیوباسیلوس  با 4329 کیلوگرم در هکتار مشاهده شد. بیش ترین مقدار پروتئین دانه در تیمار 500 کیلوگرم در هکتار گوگرد و 10 کیلوگرم در هکتار تیوباسیلوس به ترتیب معادل 13/2، 12/7 درصد و کم ترین آن در عدم کاربرد مقادیر گوگرد  با10/8درصد و عدم کاربرد تیوباسیلوس با 11/6 درصد حاصل شد. نتایج کلی آزمایش نشان داد در شرایط کاربرد گوگرد و تیوباسیلوس امکان افزایش عملکرد کمی و کیفی گندم وجود دارد و بهترین نتیجه به ترتیب در شرایط کاربرد 500 و 10 کیلوگرم در هکتار گوگرد و تیوباسیلوس حاصل شد که می تواند مورد توجه زارعین و محققین قرار گرفته و توصیه گردد.