تاثیر بسترهای کشت مختلف و نانوکود پتاسیم بر ویژگی های مورفوفیزیولوژیک همیشه بهار زیر تنش خشکی

هدف از این پژوهش کاربرد برخی ماده های آلی در خاک برای افزایش تحمل گیاه همیشه بهار (Calendula officinalis L.) به تنش خشکی بود. این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح به طورکامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل 100% حجمی گلدان خاک زراعی (شاهد)، 1 و 2 گرم نانوکود پتاسیم به ازای یک کیلوگرم خاک، 30% حجمی گلدان کوکوپیت + 70% خاک زراعی، 30% حجمی گلدان پالم پیت + 70% خاک زراعی و 30% حجمی گلدان بقایای گیاه روناس + 70% خاک زراعی در سه سطح خشکی (40، 60 و 80 درصد ظرفیت مزرعه) بود. بر اساس نتیجه های به دست آمده با افزایش سطح تنش خشکی شاخص های رشدی گیاه به طور معنی داری کاهش یافت. بیشترین ارتفاع گیاه (3/14 سانتی متر)، تعداد برگ (3/70 عدد)، وزن تر و خشک اندام هوایی (به ترتیب 2/79 و 1/11گرم) و ریشه (به ترتیب 06/34 و 3/9 گرم) در گیاهانی که در تنش خشکی 60% ظرفیت مزرعه با بقایای روناس تیمار شده بودند، حاصل شد. در زمان اعمال تنش شدید (40% ظرفیت مزرعه) گیاهان تیمار شده با پالم پیت کمترین ارتفاع (7 سانتی متر)، تعداد برگ (6/11 عدد) و قطر سایه سار (1/10 سانتی متر) را تولید کردند. به طورکلی، بقایای گیاه روناس در مقایسه با دیگر تیمارها، به خوبی توانست تحمل گیاه را به تنش خشکی افزایش دهد. با توجه به هزینه کم، قدرت بالای نگه داری رطوبت و تخلخل بالا، بقایای روناس می تواند به عنوان بستر کشت مطلوب در مناطق خشک برای کاهش مصرف آب مورد استفاده قرار گیرد.