اثر تمرینات هوازی و مقاومتی بر ارتباط بین شاخص های بیوشیمیایی خون و ترکیب بدن با شاخص بازجذب استخوانی در مردان دارای اضافه وزن

سلول های درگیر درشکل گیری استخوان، متابولیسم گلوکز را تنظیم، ترشح انسولین از سلول های بتای پانکراس را افزایش و مقاومت انسولینی محیطی را تعدیل می کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات هوازی و مقاومتی بر ارتباط شاخص های بیوشیمیایی خون و ترکیب بدنی با شاخص بازجذب استخوانی در مردان دارای اضافه وزن انجام شد.

در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 36 مرد دارای اضافه وزن با دامنه سنی 35-28 سال به صورت تصادفی به سه گروه تمرین هوازی (11نفر)تمرین مقاومتی (11نفر) و گروه کنترل(14نفر) تقسیم شدند. تمرین هوازی 8 هفته و 3 جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه با شدت 55 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب و تمرین مقاومتی 8 هفته و 3جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه با 55 تا 75درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. ترکیب بدن و نمونه خونی آزمودنی ها در ابتدا و انتهای 8 هفته تمرین به صورت ناشتا اخذ و مورد ارزیابی قرارگرفت.تفاوتهای درون گروهی با t همبسته و تفاوتهای بین گروهی با آنالیز واریانس یک راهه در نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد.

آزمون آماری t همبسته و آنووا یک راهه نشان داد که تمرین هوازی و مقاومتی، باعث کاهش شاخص های ترکیب بدن(05/0>P)، افزایش سطح سرمی استئوکلسین(001/0=P و0001/0>P) و کاهش معنی دار شاخص های بیوشیمیایی خون(05/0>P) می شود. ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد که بین استئوکلسین و شاخص های بیوشیمیایی خون و ترکیب بدنی همبستگی وجود ندارد(05/0>P).

نتایج این بررسی نشان داد که 8 هفته تمرین ورزشی باعث افزایش سطح استئوکلسین می شود که  با کاهش در وزن و درصد چربی بدن و  بویژه پروفایل لیپیدی همراه است. با این حال، علی رغم تفاوت در میانگین ها، بین تمرین هوازی و مقاومتی از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود ندارد.