نتایج درمانی کوتاه سازی رادیوس در بیماران کین باخ طی سال های 1390 تا 1395 در بیمارستان شفایحیاییان تهران

 بیماری ابهام آمیز کین باخ، در افراد جوان باعث درد و ناتوانی مچ دست می شود. هدف از اجرای این مطالعه، ارزیابی نتایج کوتاه سازی استخوان رادیوس در این بیماران، از نظر بالینی و رادیولوژیک بود.

 در یک مطالعه ی گذشته نگر، داده های پرونده ی 100 بیمار با سابقه ی کین باخ، مورد بررسی قرار گرفت. این افراد، شامل 66 مرد و 34 زن با میانگین سنی 6/7 ± 9/28 سال بودند که به روش جراحی کوتاه کردن رادیوس درمان شدند. اندکس های مچ و پرسش نامه ی Disabilities of the arm, shoulder and hand score (Quick DASH) برای کلیه ی این افراد محاسبه و تکمیل گردید.

 بیماران 60 درصد اولنار مینوس، 26 درصد نوتر و 14 درصد اولنار پلاس بودند. متوسط امتیاز کسب شده از پرسش نامه ی Quick DASH برای مرحله ی اول و دوم Lichtman 30/6 ± 34/11 و برای مرحله ی سوم Lichtman 40/10 ± 05/23 بود. در 3 درصد بیماران، تاخیر جوش خوردن بیش از 5 ماه و در 1 درصد بیرون زدگی پیچ از استخوان پیدا شد و یک مورد عفونت سطحی به وجود آمده بود. متوسط زمان تا یونیون 16 هفته بود. واریانس اولنا در گروه های مختلف Lichtman مشابه بود. از نظر درد بعد از عمل، 29 درصد بدون درد، 39 درصد درد خفیف، 23 درصد درد متوسط، 8 درصد درد شدید و 1 درصد درد بسیار شدید داشتند. اولنار واریانس از متوسط 9/0- به 1/0+ رسید. 4 درصد درگیری دوطرفه و 45 درصد درگیری دست غالب داشتند و بعد از عمل، در 26 درصد رادیوس کمتر از 1 میلی متر کوتاه شده بود. در طول مدت پی گیری بیماران در هیچ یک از بیماران پیشرفت رادیولوژی دیده نشد.

در بیماری کین باخ بعد از عمل کوتاه سازی رادیوس، حتی در مواردی که رادیوس تا رسیدن به اولنار واریانس نوتر کوتاه نشده بود، درد بیماران بهبود یافت. این بهبود در مراحل اول و دوم بیماری چشم گیرتر بود.