نسبت تحزب و اتحاد ملی در جمهوری اسلامی ایران با تاکید بر قوانین

صف آرایی احزاب و جبهه های سیاسی در آستانه انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم و بازتر شدن زمینه فعالیت احزاب  از یکسو، تصویب و اصلاح قانون احزاب در مجلس شورای اسلامی و مجمع تشخیص مصلحت از سوی دیگر، اهمیت پرداختن به مقوله تحزب در کشور را دو چندان ساخته است. تحزب از جمله پدیده های سیاسی مدرن است که در میان نظام های سیاسی  مردم سالار و غیر مردم سالار رواج یافته است. اتحاد و وحدت آنگاه که وصف ملت قرار گیرد در ارتباط با تحزب، نسبت ها و اثرات متفاوت و گاه متعارضی پیدا می کند. از یکسو قوام ملت سازی به منزله یکی از پدیده های مدرن و همزمان با حل شدن عوامل هویت بخش سنتی و بومی در هویت ملی  است؛ از سوی دیگر تحزب همانند دیگر اثرات توسعه، به تقویت و تثبیت شکاف های اجتماعی و سیاسی کمک می کند. درعین حال احزاب سیاسی از آن رو که ترجمان بخش های  جامعه و افکار و سلایق نظام سیاسی و ماشین انتخاباتی به شمار می آیند؛ با افزایش مشارکت سیاسی، به تقویت اتحاد ملی یاری می رسانند. در این مقاله ضمن تشریح نسبت اتحاد ملی و تحزب و کارکردها و بایسته های هر یک، با بهره گیری از الگوی بحران های پنجگانه در توسعه سیاسی، اثرات افزاینده و کاهنده تحزب بر اتحاد ملی شمرده شده است و در پایان این اثرات بر جمهوری اسلامی به طور مختصر تطبیق داده شده است.