امکان سنجی ارتقاء پیاده مداری با رویکرد سرزندگی در فضاهای شهری؛ مطالعه موردی : طراحی خیابان امام خمینی(ره) سنندج

گسترش روزافزون شهر و ورود اتومبیل به عرصه فعالیت های شهری و دگرگونی ارتباطات اجتماعی، جذابیت خیابان‏ها و فضاهای پیاده را متاثر نمود و موجب تاکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسائل مختلف آن، به عنوان اصلی‏ترین شرط رونق اقتصادی- اجتماعی شهر، توسط برنامه ریزان و مدیران شهری شد. شکل گیری بافت یک شهر ارتباط مستقیمی با شبکه معابر آن دارد؛ به طوری که نوع هر یک از این بافت ها متاثر از شکل گیری خیابان ها در داخل شهر است. جریان زندگی اجتماعی در پیاده راه از ویژگی های سرزندگی است. همان طور که حرکت عابر پیاده باعث افزایش سطح تعاملات اجتماعی می شود، افزایش کیفیت شاخص های سرزندگی در این هدف گذاری باعث ارتقاء پیاده مداری می شود. محور امام خمینی(ره) سنندج در بافت قدیمی شهر دارای پتانسیل پیاده راه است که در این پژوهش با هدف افزایش قابلیت پیاده مداری مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش توصیفی- تحلیلی و از نوع کاربردی است. مطالعات کتابخانه ای و میدانی در آن صورت گرفته و ارزیابی حاصله به کمک پرسشنامه تکمیل شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد محور امام خمینی (ره) دارای بالاترین سطح منظری و عملکردی است و قابلیت پیاده مداری در این خیابان با رعایت اصولی چون تکمیل ساختاری فعالیت های اجتماعی، توجه به عناصر کالبدی، عمومی نمودن فضای خانه کرد به عنوان پارک شهری، ساماندهی و بهسازی منطقی پیاده روها و جداره خیابان، ایجاد فضاهای جمعی مانند کافه و رستوران باعث اثبات فرضیه های افزایش سرزندگی در این خیابان می شود که تا حال حاضر با توجه به تجزیه و تحلیل صورت گرفته نتوانسته نقش کیفیت و سرزندگی را ایفا کند.