مقایسه اثربخشی اصلاح سوگیری توجه با مهارکننده های بازجذب اختصاصی سروتونین در بیماران مبتلا به اختلال وسواسی اجباری

 اختلال وسواسی اجباری چهارمین اختلال شایع روان پزشکی محسوب می شود. این اختلال به صورت گروه مختلفی از علائم تظاهر می کند که شامل افکار مزاحم، آداب وسواسی، اشتغالات ذهنی و وسواس های عملی هستند. این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی درمان اصلاح سوگیری توجه با مهارکننده های بازجذب اختصاصی سروتونین در کاهش علائم اختلال وسواسی اجباری صورت گرفت.

 جمعیت مورد مطالعه افراد مبتلا به اختلال وسواسی اجباری مراجعه کننده به درمانگاه سرپایی بیمارستان امیرکبیر اراک 80 نفر بودند که به شیوه در دسترس در دو گروه تصادفی سازی شدند. گروه اول درمان دارویی مهارکننده های بازجذب اختصاصی سرتونین و گروه دیگر درمان اصلاح سوگیری توجه را دریافت کردند. برای تعیین اثربخشی از تست یل براون و آزمایه کاوش نقطه استفاده شد.

این مطالعه با کد IR.ARAKMU.REC.1396.284 توسط کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی اراک به تصویب رسیده است.

تحلیل داده ها نشان داد درمان اصلاح سوگیری توجه در قیاس با درمان مهارکننده های بازجذب اختصاصی سروتونین در کاهش سوگیری توجه از لحاظ آماری تفاوت معناداری نشان ندادند.(P=0/377)) یافته دیگر پژوهش تفاوت معنادار دو گروه در کاهش علائم اختلال وسواسی اجباری بود. به این معنا که درمان مهارکننده های بازجذب اختصاصی سروتونین در قیاس با درمان اصلاح سوگیری توجه بیشتر، توانست علائم اختلال وسواسی اجباری را کاهش دهد (P=0/007). همچنین درمان اصلاح سوگیری باعث کاهش معنادار سوگیری شد (P=0/045) و نیز کاهش علائم اختلال وسواسی را به دنبال داشت، ولی این نتایج معنادار نبود (P=0/228).

 بنابراین نتیجه گیری می شود که درمان اصلاح سوگیری توجه، بهبودی قابل ملاحظه ای در کاهش سوگیری توجه دارد و می توان از آن به عنوان یک جز الحاقی به مداخلات دیگر اضافه کرد. اما به نظر می رسد در کاهش شدت علائم وسواس اجباری در قیاس با این مداخله کماکان درمان دارویی، مداخله ترجیحی باشد.