بررسی ساختاری حسامیزی در شعر کودک و نوجوان

حسامیزی یکی از راه های تصویرآفرینی در متون ادبی است که با آمیختن حواس با یکدیگر پدید می آید و مخیل ساختن زبان و گسترش امکانات زبانی را هدف قرار می دهد. این شگرد به دلیل وجود ذهنیت حس آمیزی در کودکان و نوجوانان با شعر این مخاطبان تناسب بیشتری دارد و نیاز کودکان به امکانات و شیوه هایی را برای رشد زبان و ذهن، اهمیت استفاده از این گونه تصویرسازی های زبانی بیشتر می کند؛ از این رو شاعران کودک و نوجوان با آگاهی از اهمیت این موضوع در شعرهای خود به تناسب از این شگرد بهره برده اند. این مقاله به بررسی ساختارهای زبانی، بلاغی و معنایی حسامیزی در شعر سیزده شاعر کودک و نوجوان معاصر می پرازد. روش این پژوهش، توصیفی و آماری است. بر اساس دستاوردهای مقاله، بسامد کاربرد حسامیزی و تنوع آن در شعر کودک و نوجوان زیاد است تا جایی که بیشتر شاعران مورد بررسی به تفاریق از همه امکانات این شگرد در شعرشان سود جسته و حتی مفاهیم انتزاعی را با امور حسی آمیخته اند.