«شهسوار ایمان» در دیدگاه عطار نیشابوری و سورن کی یرکگور

سطوح و کیفیت دینداری و دین ورزی، در همه ادیان توحیدی همواره محل بحث بوده و هست؛ از جمله اینکه حقیقت یک دین، چگونه در ساحات بیرونی و درونی زندگی باورمندان آن متجلی م ی شود؟ و شرایط درک ذات دین و وصول به عالیترین مر اتب ایمان کدام است؟ به منظور پاسخ گویی به این پرسشها ادیان الهی الگوهای قابل شناخت و متابعتی ارائه م ی کنند که تمام حقیقت آن دین، در وجود همین الگو و اسوه ها، تحقق عینی یافته و انتظارات حداکثری شارع دین، در شخصیت، منش، گفتار و کردار آنان به منصه ظهور رسیده است. بر پایه این اصل دینی، در فلسفه و ادبیات ساخته و پرداخته م ی شوند . « شهسواران ایمان » عرفانی، نمون ه های برتر تحت عنوان خود را در شخصیت تاریخی و مناقش ه برانگیز منصور « شهسوار ایمان » ، عطار نیشابوری حلاج از یک سو، و شخصیتهای ادبی مانند شیخ صنعان و عقلا مجانین ، از سوی دیگر، باز می یابد و در مقابل، سورن ک ی یرکگور، فیلسوف اگزیستانسیالیست و متاله مسیحی، می داند. آنچه این دو « شهسوار ایمان » ابراهیم خلیل (ع) را مصداق بارز و نمونه عینی اندیشمند را به یکدیگر نزدیک م ی کند، باور مشترک آنان در چگونگی وصول به آستانه گذشتن از امور » ، ایمان واقعی و شرایط کسب مقام شهسواری است؛ در نظرگاه آنان یگانه شرط دستیابی به مقام شامخ ایمان است؛ اموری که با « اساسی تعلق آفرین فردیت، هویت و ذات فرد درآمیخته و ترک آن به مثابه نفی خویشتن خویش است . در این پژوهش با رهیافتی تطبیقی و تاویلی اش تراکات فکری دو متفکر در این حوزه بررسی می شود.