آسیب شناسی روش های تحلیلی در علوم انسانی (با تاکید بر کاربرد روش های آماری)

علوم انسانی مجموعه ای از معارف ازجمله سیاست شناسی و فنی و نظیر آن است و زیرشاخه های آن به قدری متعدد است که نمی توان فهرست مستوفایی از آن ها ارائه کرد. به تعبیر دیگر علوم انسانی معارفی است که موضوع تحقیق آن ها فعالیت های مختلف بشر است که روابط افراد با یکدیگر و روابط این افراد با اشیا را در برمی گیرد. مراکزآموزش عالی ارکان مهم توسعه علوم انسانی سهم عمده ای در گسترش و بررسی  این تعاریف دارند. می توان وظیفه دانشگاه را شرح اصول و مبانی دانش دانست که با ایجاد روحیه تامل گرا نظریه پرداز و خلاقیت علمی در افراد این وظیفه را تحقق می بخشد. بعد از جنگ جهانی دوم و اهمیت یافتن استفاده از وسیله به جای هدف، دو روایت مشروعیت بخش دانش یعنی نظریه پردازی و رهایی بشر اعتبار  خود را از دست داد و پیامد مهم آن از بین رفتن مشروعیت نظریه پردازی در دانشگاه بوده است تا آنجا که امروزه وظیفه آموزش عالی به جای تربیت محقق صرفا انتقال دانش و تربیت مدرس شده است. در این مقاله به آسیب شناسی نوع استفاده از برخی ابزارها (به ویژه روش های آماری برای شرح و نه گسترش و نه گسترش) مفاهیم علوم انسانی پرداخته می شود. ابزارهایی مانند روش های آماری، کاربرد زیادی برای عینیت بخشیدن به مفاهیم علوم انسانی یافته اند. تا آنجا که امروزه در تحقیقات علوم انسانی عموما جزو لاینفک تحقیقات و حتی تنها ملاک تصمیم گیری به حساب می آیند. این درحالی است که استفاده از روش های آماری در همه موارد نتیجه بخش نیست و نمی توان به تنهایی از طریق یک نمونه آماری یک مفهوم اساسی و مطرح را بررسی کرد. در این مقاله به مواردی از این نوع اشاره و راه کارهایی برای استفاده مناسب از این روش ها ارائه شده است. روش بررسی در این پژوهش مطالعه کتابخانه یی و مقایسه دو کتب تجربه گرایی انتزاعی و اثبات گرایی بوده است و یافته های این بررسی در قالب نتایج و پیشنهادها ارائه می شود.