ملاحظاتی در ساختار ساقی نامه

ساقی نامه و مغنی نامه را در یک نگاه کلی می توان شعر میخانه ای » گفت، به ویژه از قرن نهم تا دوازدهم هجری از «ژانر« های پر طرفدار شعر فارسی بوده و نمونه کامل و مفصل آن بیشتر در قابل مثنوی بحر متقارب سروده شده است . این نوع شعر امکان خوبی به شاعر می داده استتا به بهانه می و میخانه و مستی,فارغ از محدودیت ها و ممنوعیت ها,ناگفتنی های روزگار خود را در قالب نکوهش روزگار و اهل آن برزبان آورده و ای بسا یاد کرد او از می و میخانه و ساقی, بهانه ای بوده برای اعتراض و انتقاد از آنچه او نمی خواهد و ناروا می پندارد ! از این منظر, ساقی نامه شعری اجتماعی,آرمان خواهانه و بلکه شورش گرانه است.در این مقاله,ابتدا به تعریف و بررسی ساختار و ویژگی ها و زمینه سرایش این نوع شعر پرداخته می شود و سپس در ادامه با اشاره به سابقه آن در شعر فارسی,یک نمونه پیشین از ظهوری ترشیزی (به جهت تفصیل و ساختار کامل آن) با یک نمونه معاصر از هوشنگ ابتهاج بررسی و مقایسه خواهد شد.