تاثیر آموزش به روش معکوس بر آمادگی یادگیری خود راهبر و یادگیری دانشجویان در درس مقدمات کامپیوتر

حمایت از به کارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در گستره آموزش اعم از برنامه ریزی، تدوین محتوا، شیوه های یاددهی- یادگیری، به ویژه در محیط های آموزش عالی یکی از مهم ترین بایسته ها در جهت ارتقاء سطح کیفیت آموزش و یادگیری است. روش آموزش معکوس از جمله روش های تدریس است که بر پایه به کارگیری فناوری ها در برنامه درسی شکل گرفته است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آموزش به روش معکوس بر آمادگی یادگیری خود راهبر و یادگیری دانشجویان در درس مقدمات کامپیوتر بود.

مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و از طرح تحقیق پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل استفاده شده است. مشارکت کنندگان در این مطالعه شامل 41 نفر از دانشجویان بودند که به صورت تصادفی در سه گروه آموزش معکوس گروهی، آموزش معکوس انفرادی و گروه کنترل جای گرفتند. در گروه کنترل آموزش به شیوه معمول (تدریس توسط معلم در کلاس درس و ارائه تکلیف برای منزل) انجام شد و در دو گروه آزمایش (روش معکوس گروهی و انفرادی) دانشجویان در منزل، آموزش را از طریق فناوری به شیوه آنلاین و با استفاده از شبکه های اجتماعی دریافت می کردند و در کلاس به تمرین مباحث آموخته شده تحت نظارت معلم می پرداختند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه آمادگی یادگیری خود راهبری فیشر و همکاران و آزمون یادگیری ساخته شده توسط مدرس استفاده شد. داده‏های پژوهش با استفاده از روش آماری ANOVA در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند.

نتایج مطالعه نشان داد که میانگین ها در متغیر آمادگی یادگیری خود راهبری در گروه‏های آموزش معکوس مبتنی بر فعالیت های گروهی و انفرادی نسبت به گروه کنترل افزایش داشته است. با این حال اختلاف معنی داری در زیر مقیاس های خود راهبری مشاهده نشد و تنها در زیر مقیاس خود مدیریتی اختلاف معنی دار بود. در رابطه با متغیر یادگیری نیز علی رغم کسب میانگین بالاتر گروه های آزمایش تفاوت معنی داری مشاهده نشد؛ تنها در زیر مقیاس یادگیری عملی، تفاوت ها معنی دار بود و گروه های آموزش معکوس بهتر عمل کردند.