باز توانی قلبی، ظرفیت عملی و وضعیت روانی بعد از سکته قلبی

با توجه به شیوع بیماری های قلبی عروقی و سکته قلبی در جامعه ما به خصوص در افراد جوان و نقش ارزشمند بازتوانی قلبی در بازگرداندن توانایی های جسمانی و احساسی این بیماران از یک سو و کمک به شروع هرچه سریع تر زندگی عادی و روزمره قبلی و در نتیجه کاهش مشکلات اجتماعی و اقتصادی ناشی از این بیماری در جامعه از سوی دیگر، این مطالعه با هدف بررسی کوتاه نمودن طول دوره بازتوانی قلبی، انجام گرفت.
مواد و از بیماران مبتلا به سکته قلبی که حدود یک ماه از زمان ترخیص آنها گذشته بود و جهت ادامه درمان به واحد بازتوانی قلبی مرکز تحقیقات قلب و عروق اصفهان مراجعه می کردند و دارای ریسک پایین بودند، 30 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند و تحت یک دوره 12 هفته ای بازتوانی قرار گرفتند. مقدار ظرفیت عملی و نمره های افسردگی، اضطراب، خصومت این افراد در بدو مراجعه و در پایان هفته های سوم، ششم و دوازدهم به وسیله پرسش نامه SCL 90 مورد اندازه گیری قرار گرفت. در نهایت میانگین فاکتورهای مورد بررسی با استفاده آزمون t مزدوج در نرم افزار SPSS مقایسه گردید.
طبق نتایج به دست آمده کلیه متغیرهای مورد نظر در طول دوره بازتوانی در مقاطع مورد نظر نسبت به زمان مراجعه تغییر معنی داری داشته است (P<0.05) که در مورد اضطراب و خصومت این تغییرات در پایان هفته ششم با هفته دوازدهم تفاوت معنی داری ندارد. ولی ظرفیت عملی و افسردگی بیماران تا پایان دوره، بهبود معنی داری یافته است.
به طور کلی می توان از مطالعه فعلی به این نتیجه رسید که ظرفیت عملی، افسردگی، اضطراب و خصومت در بیماران با ریسک پایین با انجام برنامه های بازتوانی بهبود می یابند که در مورد ظرفیت عملی و افسردگی این تغییرات تا پایان دوره در هر مقطع تفاوت معنی داری با آغاز مقطع قبلی دارد ولی در مورد خصومت و اضطراب تنها تا پایان هفته ششم بهبودی دیده می شود. همچنین مشخص گردید که در پایان هفته ششم تغییرات مفید در حد مطلوبی بوده و در مواردی که امکانات محدود باشد می توان دوره 6 هفته ای بازتوانی را جایگزین دوره دوازده هفته ای نمود.