ارائه مدل ارتباطی سرمایه اجتماعی و معماری در مجموعه های مسکونی مبتنی بر ساخت اجتماعی

تغییر در مقیاس سکونت از تک خانواری به چند خانواری و ساختار کالبدی محلات، به واسطه رشد روز افزون شهرنشینی و توجه به نیازهای مختلف در مفهوم سکونت، برنامه ریزان و طراحان را در طراحی مجموعه های مسکونی به ساماندهی فضایی از جنبه های مختلف شکلی و محتوایی (اجتماعی) سوق داده است. یکی از این ابعاد در حوزه اجتماعی، در قالب مفهوم سرمایه اجتماعی آورده شده است. سرمایه اجتماعی دارای ابعاد مختلفی به لحاظ عینی و ذهنی است که در مجتمع های مسکونی با توجه به قابلیت های کمی و کیفی فضاهای عمومی پرداختن به آن ضروری به نظر می رسد. هدف پژوهش حاضر ارائه مدلی است، جهت درک مولفه های تاثیرگذار در دو حوزه کارکردی و اجتماعی است. بنابراین سوال تحقیق اینگونه بیان می شود که چگونه می توان با استخراج مولفه های سرمایه اجتماعی در مجموعه های مسکونی، مولفه های کیفی طراحی و اجزاء تبیین کننده آن را در قالب یک مدل ارتباطی ارائه نمود؟ پس از تبیین مفاهیم پایه و مبانی و نظریات موجود، چارچوب نظری تبیین شده است. سنجش اعتبار مدل مذکور با توجه به کیفی بودن تحقیق، به روش اعتبار سنجی محتوایی و با پرسش و مصاحبه از 25 نفر از متخصصین حوزه های معماری و اجتماعی نشان می دهد که لایه های مختلف سرمایه اجتماعی، به واسطه سطح تمایلات و مشارکت اجتماعی افراد در قالب شبکه های اجتماعی، مجموعه های مسکونی را به یک کلیت واحد شهری تبدیل کرده است که نهایتا کلیات مدل با نسبت اعتبار محتوایی (CVR) معادل 0.8 مورد تایید قرار گرفته است.