اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روان شناختی و الگوهای ارتباطی خانواده بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت عوارض جبران ناپذیری را بر عملکردهای جسمانی، روانی، ارتباطات فردی، خانوادگی و درک افراد از سلامتی برجای می گذارد. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری روان شناختی و الگوهای ارتباطی خانواده زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام گردید.

طرح پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری مطالعه در برگیرنده کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو شهر تهران در سال 1396 - 1397 بود که از این میان تعداد 40 نفر براساس نرم افزار G- Power به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. گروه آزمایش با استفاده از گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد تحت مداخله قرار گرفته و داده های پژوهش به وسیله پرسشنامه های انعطاف پذیری روان شناختی و الگوهای ارتباطی خانواده گردآوری و به روش تحلیل کواریانس چند متغیره و نرم افزار SPSS V. 22 تحلیل گردید.

نتایج بدست آمده بیانگر آن بود که بین میانگین نمرات پس آزمون متغیرهای انعطاف پذیری روان شناختی (001/0>P، 76/18=F)، ارتباط سازنده متقابل (001/0>P، 45/44=F)، ارتباط کناره گیر/ توقع (001/0>P، 38/51=F) و ارتباط اجتنابی متقابل (001/0>P، 14/16=F) دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود داشته و گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب افزایش نمرات متغیر انعطاف پذیری روان شناختی، مولفه ارتباط سازنده متقابل و کاهش مولفه های کناره گیر متقابل و ارتباط اجتنابی متقابل متغیر الگوهای ارتباطی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون شده است.

نتایج این پژوهش بیانگر سودمندی درمان موج سومی ارائه شده بر ابعاد فردی و خانوادگی فرد مبتلا به دیابت بود، از این روی می توان نتیجه گرفت که استفاده از درمان مقرون به صرفه، گروهی و موثری همچون پذیرش و تعهد می تواند زمینه ساز ارتقا کیفیت روابط و زندگی این گروه از بیماران گردد.