بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش استرس و مشکلات ارتباطی در مراقبت کنندگان اصلی سالمندان مبتلا به آلزایمر شهر تهران

 در خانواده ای که سالمند مبتلا به آلزایمر دارد، مراقبان اصلی با چالش های زیادی مواجه هستند؛ به گونه ای که مراقبت از این بیماران به «36 ساعت زندگی در روز» تعبیر شده است که جنبه های مختلف زندگی از جمله سلامتی، اشتغال و درآمد مراقبان را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش استرس و مشکلات ارتباطی در مراقبت کنندگان اصلی سالمندان مبتلا به آلزایمر بود.

 پژوهش حاضر به صورت تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماه بوده است. انتخاب نمونه از بین مراقبان اصلی خانواده هایی بود که در بازه زمانی مهر و آبان 1396 از خدمات مرکز توان بخشی در منزل سالمندان همراز زندگی تهران، تحت نظارت سازمان بهزیستی بهره برده بودند. از بین مراقبان 47 سالمند (میانگین 73/20 و انحراف استاندارد 9/09) مبتلا به آلزایمر درخواست کننده خدمات در منزل، تعداد 24 مراقب (42/1± 7/51) به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس استرس ادراک شده و پرسش نامه مهارت های ارتباطی بود.

 تحلیل واریانس آزمون اندازه گیری مکرر نشان داد مداخله تاب آوری در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون و پیگیری در نمره های استرس و مشکلات ارتباطی در سطح 0/05=P معنادار است. همچنین نتایج آزمون بنفرینی نشان می دهد تفاوت میانگین استرس و مشکلات ارتباطی بین مراحل پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری معنادار است (0/0001=P)، اما تفاوت میانگین بین پس آزمون و پیگیری در هیچ یک از متغیرهای پژوهش معنادار نیست که بیانگر آن است که نتایج حاصل در مرحله پیگیری بازگشت نداشته و اثر مداخله پایدار بوده است.

 با توجه به نیازی که سالمندان به حمایت اطرافیان دارند؛ می توان نتیجه گرفت آموزش تاب آوری یک روش موثر است که می تواند استرس و مشکلات ارتباطی را در مراقبان سالمندان دچار آلزایمر کاهش دهد.