اثرات مونوسدیم گلوتامات بر ساختار بافت بیضه در موش های سوری بالغ تحت درمان با پاکلی تاکسل: یک مطالعه تجربی

پاکلی تاکسل (PTX)، ترکیب شیمی درمانی و مونوسدیم گلوتامات (MSG)، دارای اثرات اکسیداتیو در بافت بیضه است.

در این مطالعه اثرات مصرف مونوسدیم گلوتامات بر تشدید تغییرات بافت بیضه ناشی از پاکلی تاکسل ارزیابی شد.

مونوسدیم گلوتامات (30 و 60 mg/kg i.p.) قبل یا بعد از تجویز پاکلی تاکسل در شش گروه موش سوری بالغ (شش سر موش در هر گروه) شامل گروه کنترل، پاکلی تاکسل، پاکلی تاکسل+مونوسدیم گلوتامات (30)، پاکلی تاکسل+مونوسدیم گلوتامات (60)، مونوسدیم گلوتامات (30)+پاکلی تاکسل و مونوسدیم گلوتامات (60)+ پاکلی تاکسل استفاده شد. پس از آسان کشی، وزن حیوانات ثبت شده، سطح خونی هورمون های محور هیپوفیز-بیضه و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی سرم اندازه گیری شد. هیستومورفومتری بافت بیضه (قطر لوله اسپرم ساز، ارتفاع اپیتلیوم زایا)، ایمونوهیستوشیمی پروتئین های P53 و شاخص های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (شاخص تمایز لوله ای، شاخص اسپرمیوژنز و شاخص تجدید جمعیت) بررسی گردید.

میانگین وزن بدن تغییر معنی داری نیافت. غلظت سرمی تستوسترون (0001/0 p=)، هورمون محرک رشد فولیکول (019/0 p=) و هورمون لوتئینه کننده (08/0 p=) کاهش و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی (208/0 p=) در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. شاخص های هیستومورفومتری  (0001/0 p< و 001/0 p=، به ترتیب)، جمعیت سلول های زایگر (005/0 p<) و شاخص های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (001/0 p=، 0001/0 p< و 005/0 p=، به ترتیب)، در گروه های تجربی بصورت معنی دار کاهش یافت. استفاده از مونوسدیم گلوتامات قبل از درمان با پاکلی تاکسل تغییرات ساختاری و عملکردی بیشتری ایجاد نمود. بیشترین واکنش مثبت به حضور پروتئین های P53 در گروه های MSG30 + PTX یا MSG60 + PTX در مقایسه با سایر گروه ها مشاهده شد.

نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از مونوسدیم گلوتامات می تواند موجب تشدید تغییرات بافت بیضه القاء شده توسط پاکلی تاکسل گردد.