مدل سازی نقش سیستم حمل ونقل عمومی در میزان حضور افراد دارای ناتوانی در فضاهای شهری (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

حق حضور در فضاهای شهری حقی همگانی است. هدف از انجام این پژوهش، سنجش میزان اثرگذاری مناسب سازی ناوگان حمل ونقل عمومی شهر اصفهان در ابعاد رفتاری و هزینه ای، ایمنی و امنیت، دسترسی و آسایش بر میزان حضور افراد دارای ناتوانی در فضاهای شهری این شهر بود.

روش تحقیق بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی تحلیلی بود. جامعه آماری، افراد دارای ناتوانی شهر اصفهان بودند که از میان آن ها صد نفر به عنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها و تعیین نقش متغیرها، از روش تحلیل عاملی تاییدی در محیط نرم افزار Amos Graphic استفاده شد. سطح معناداری موردپذیرش بارهای عاملی (0٫05=α) و درجه اطمینان 0٫95 بود.

با توجه به مقدار وزن رگرسیونی استانداردشده، رابطه بین متغیر های مستقل (رفتار افراد، دسترسی، ایمنی و امنیت و آسایش) که با عنوان کیفیت سیستم حمل ونقل در مدل ارائه شده بودند و متغیر وابسته (میزان حضور در فضاهای عمومی)، معنادار بود. به عبارت دیگر، یک واحد تغییر در کیفیت حمل ونقل عمومی، حضورپذیری در فضاهای شهری را تا 9٫6درصد تغییر می داد.

نتایج به دست آمده حاکی از آن است که انجام دادن اقدامات لازم برای مناسب سازی حمل ونقل همگانی شهر اصفهان، در میزان حضور اجتماعی افراد دارای ناتوانی در شهر، نقش موثری ایفا می کند.