اثربخشی معنادرمانی بر انسجام روانی و کیفیت زندگی در مادران دانش آموزان اوتیسم

طیف اختلال های اوتیسم اثرات شدیدی بر زندگی خانوادگی ازجمله انسجام روانی و کیفیت زندگی دارد؛ ازاین رو پژوهش حاضر باهدف اثربخشی معنادرمانی بر انسجام روانی و کیفیت زندگی مادران دانش آموزان اوتیسم انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمامی مادران کودکان 7تا12ساله مبتلا به اوتیسم در مرکز اوتیسم رازی شهر بهارستان، در سه ماه آخر سال 1397 تشکیل دادند. تعداد 30 نفر از مادران به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند. به منظور جمع آوری داده ها، از مقیاس انسجام روانی آنتونسکی (1993) و مقیاس کیفیت زندگی بهداشت جهانی (2002) استفاده شد. برای افراد گروه آزمایش در هشت جلسه، معنادرمانی صورت گرفت؛ اما گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکرد. جهت تحلیل داده ها، نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره به کار رفت. سطح معنا داری نیز 0٫01 درنظر گرفته شد.

نتایج نشان داد بین دو گروه آزمایش و کنترل در انسجام روانی و کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. میانگین و انحراف معیار کیفیت زندگی گروه آزمایش قبل و بعد از مداخله به ترتیب 6٫54± 27٫54 و 6٫43±29٫87 و انسجام روانی قبل و بعد از مداخله به ترتیب 5٫23±48٫76 و 5٫57±52٫89 به دست آمد. همچنین اندازه اثر نمره کیفیت زندگی 0٫421 (0٫001>p) و انسجام روانی 0٫378 (0٫001>p) بود.

باتوجه به نتایج پژوهش، آموزش معنادرمانی موجب افزایش انسجام روانی و کیفیت زندگی مادران دانش آموزان اوتیسم شده است.