بررسی و مقایسه توانایی کنترل بازداری در کودکان دارای لکنت و همسالان طبیعی

بازداری به معنای توانایی فعالانه متوقف کردن یا تاخیر فعالیتی است. چندین محقق به نقش ممکن فرایندهای خودتنظیمی و فرایندهای کنترل توجه و به ویژه کنترل بازداری در رشد لکنت اشاره کرده اند. هدف این پژوهش بررسی تفاوت ها در عملکرد کنترل بازداری بین کودکان لکنتی و غیرلکنتی بود.

در این پژوهش مقطعی مقایسه ای، توانایی کنترل بازداری 30 کودک 7تا13ساله شهر تهران با تشخیص لکنت رشدی و 30 کودک غیرلکنتی رشدیافته طبیعی که به لحاظ سن و جنس با کودکان لکنتی تطابق داشته با استفاده از تکلیف برو-بایست شنیداری ارزیابی شد. تحلیل اطلاعات ازطریق آمار توصیفی تحلیلی ازجمله آزمون تی مقایسه میانگین های دو گروه مستقل و آزمون من ویتنی و آزمون همبستگی پیرسون با نرم افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت. در تمامی آزمون ها سطح معناداری کمتر از 0٫05در نظر گرفته شد.

تفاوت های بین گروهی برای خطاهای ارتکاب و خطاهای بازداری نشان داد میانگین درصد خطاهای ارتکاب و بازداری در گروه لکنتی (13٫09±10٫47) و (15٫11±30٫21) درمقایسه با گروه غیرلکنتی (6٫17±8٫02) و (13٫73±24٫66) بیشتر به دست آمد؛ اما از نظر آماری تفاوت های معناداری نداشت. همچنین میانگین زمان واکنش بیشتری، در گروه لکنتی (73٫9±627٫06) درمقایسه با گروه غیرلکنتی (53٫37±615٫4) مشاهده شد؛ ولی این تفاوت میانگین در کودکان لکنتی و غیرلکنتی از نظر آماری معنادار نبود.

نتایج این پژوهش براساس تکلیف برو-بایست شنیداری، مشخص کرد کودکان لکنتی و غیرلکنتی در کنترل بازداری تفاوت معناداری ندارند. بین دو گروه کودکان دارای لکنت و غیرلکنتی در متغیرهای ارتکاب و بازداری و زمان واکنش تفاوت معناداری مشاهده نشد.