اثربخشی آمورش شناختی رفتاری مبتنی بر ذهن آگاهی به مادران بر خودکارآمدی فرزندان با ناتوانی های یادگیری خاص

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش شناختی رفتاری مبتنی بر ذهن آگاهی به مادران بر خودکارآمدی فرزندان ناتوانی یادگیری خاص آن ها در شهر تهران انجام شد.

روش پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع طرح های پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را تمام مادران و دانش آموران 8 تا 12 ساله دارای ناتوانی یادگیری خاص در شهر تهران تشکیل می دادند که از بین آن ها 56 نفر (28 مادر و 28 کودک) به شیوه نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه خودکارآمدی دانش آموز مورگان-جینکز (1999) بود که قبل و بعد از مداخله و در مرحله پیگیری سه ماهه برروی هر دو گروه گواه و آزمایش اجرا شد. آزمودنی های گروه آزمایش در 8 جلسه دوساعته تحت درمان شناختی رفتاری مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفتند. گروه گواه هیچ گونه آموزش درمانی ویژه ای دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل داده ها در سطح توصیفی با استفاده از میانگین و انحراف معیار و در سطح استنباطی با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد.

نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری مبتنی بر ذهن آگاهی به مادران بر خودکارآمدی فرزندان آن ها در گروه آزمایش تاثیر معناداری نداشت.

آموزش شناختی رفتاری مبتنی بر ذهن آگاهی به مادران به عنوان بخشی از درمان کودکان با ناتوانی یادگیری خاص باید بااحتیاط به کار رود.