بررسی اپیدمیولوژیک طغیان بیماری های منتقله از راه آب و غذا در ایران- 1391 تا 1397

درک اپیدمیولوژی طغیان بیماری های منتقله از راه آب و غذا برای اتخاذ شیوه های پیشگیری و کنترل آن ضروری می باشد. هدف ما در این مطالعه بررسی طغیان های گزارش شده طی سالهای 1391 تا 1397 در ایران می باشد.

در این مطالعه توصیفی گذشته نگر از داده های ثانویه استخراج شده از گزارشات طغیان بیماری های منتقله از راه آب و غذا به مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت طی سالهای 1391 تا 1397 استفاده شد. روند و جنبه های اپیدمیولوژیک موارد طغیان را برحسب عامل اتیولوژیک، محل رخداد طغیان، ماده غذایی عامل طغیان، ماه، سال و موقعیت جغرافیایی تحلیل گردید.

 بین سالهای 1391 تا 1397 تعداد 20615 مورد طغیان گزارش شده است که منجر به 158650 مورد بیماری، 19664 مورد بستری در بیمارستان و 288 مورد مرگ شده است. عامل طغیان بیماری منتقله از راه آب و غذا فقط در 40 % موارد براساس نتیجه آزمایشگاهی مشخص شده است. شایعترین عامل شناخته شده، ای کلای (30/6 %) و پس از آن شیگلا (1/8 %) بوده است. شایعترین مکان رخداد طغیان، منازل شخصی (69/1 %)، مراسم جشن و مذهبی (5/8 %) و رستوران (4/4 %) بوده است.

 اگرچه گزارش دهی طغیان بیماری های منتقله از راه آب و غذا در سالیان اخیر ارتقاء یافته است ولی هنوز هم با گزارش کمتر از واقعیت مواجه هستیم. بررسی و گزارش دهی طغیان در مناطق مختلف کشور با تفاوت آشکاری همراه است. این مطالعه فقط بر اساس گزارش موارد طغیان به وزارت بهداشت و درمان می باشد و الزاما نمی تواند بار صحیح طغیان ها را در کشور نشان دهد. تقویت و آموزش افراد درگیر در سیستم گزارش دهی از جمله برای جمع آوری نمونه ها و داده های اپیدمیولوژیک توصیه می شود.