نقش پیش بینی کنندگی آرزوها، شفقت خود، حرمت خود و خودشناسی در اضطراب مرگ دانشجویان

اضطراب مرگ پدیده ای طبیعی است که در غیاب آن حیات انسان به خطر می افتد، اما در صورتی که از حد طبیعی خود خارج شود فرد را درمانده و مستاصل می کند. این پدیده تحت تاثیر عوامل گوناگونی قرار دارد. هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش پیش بینی کنندگی آرزوها، شفقت و حرمت خود و خودشناسی در اضطراب مرگ دانشجویان بود.

روش پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه این پژوهش کلیه دانشجویان روانشناسی مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان در سال تحصیلی 95-1394 بودند که از میان آنها تعداد 160 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند داده ها با استفاده از نمایه آرزو، مقیاس شفقت خود فرم کوتاه، مقیاس حرمت خود Rosenberg، مقیاس خودشناسی انسجامی و مقیاس اضطراب مرگ Templer به دست آمد و با روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و نرم افزار SPSS-20 تحلیل شدند.  

میانگین (انحراف معیار) سن شرکت گنندگان مرد، (4/6) 1/24 و شرکت کنندگان زن (3/6) 7/23 بود. با افزایش میانگین (انحراف معیار) نمره اهمیت آرزوهای بیرونی (2/1) 2/6 (05/0>P)، احتمال دستیابی به آرزوهای بیرونی (1/1) 5/6 (05/0>P)، اهمیت آرزوهای خود جسمانی (2/1) 1/7 (01/0>P)، احتمال دستیابی به آرزوهای خود جسمانی (1/1) 1/7 (05/0>P)، و حرمت خود (5/0) 4/3 (05/0>P)، میانگین (انحراف معیار) نمره اضطراب مرگ (3/0) 5/2 افزایش می یابد. همچنین با افزایش میانگین (انحراف معیار) شفقت خود (0/5) 1/3، اضطراب مرگ کاهش می یابد (01/0>P). اما خودشناسی انسجامی دارای ارتباط معناداری با اضطراب مرگ نبود. اهمیت آرزوهای خود جسمانی (29/0=β) و حرمت خود (19/0=β) به طور معناداری واریانس اضطراب مرگ را تبیین می کنند.

مطالعه نشان داد که با افزایش اهمیت آرزوهای بیرونی، احتمال دستیابی به آرزوهای بیرونی، اهمیت آرزوهای خود جسمانی، احتمال دستیابی به آرزوهای خود جسمانی و حرمت خود، اضطراب مرگ افزایش یافت. همچنین با افزایش شفقت خود، اضطراب مرگ کاهش پیدا کرد اما خودشناسی انسجامی دارای ارتباط معناداری با اضطراب مرگ نبود.