چگونگی خلق فضاهای فیزیکی و عاطفی در مولتی مدیای «یک نامه ی عاشقانه»

تئاتر برای پویایی و ادامه حیات می تواند ضمن حفظ ارزش های سنتی خود و توجه به قوانین و ساختارها، عناصر و مولفه های تازه تری را هم تجربه کند، مورد استفاده قرار دهد و با تکیه بر فن آوری مدرن در سطوح مختلف و شاخه های متعدد و بهره وری درست از ابزارهای مولتی مدیا در جهت ایجاد فضاهای فیزیکی و عاطفی در تئاتر، پتانسیل های خود را توسعه بخشد. بر این اساس استفاده از مولتی مدیا (اتحاد رسانه ها) بدل به یکی از ویژگی های هنر معاصر و یک ضرورت شده است و با توجه به سرعت انتقال اطلاعات و پیام ها از این طریق و اثرات عمیق آن در حوزه های مختلف و ارتباط تنگاتنگی که با مخاطب برقرار می کند، چگونگی رسیدن به این راهکار و بررسی جنبه های مختلف آن و به روز شدن تئاتر در ایران، هدف اصلی این پژوهش است. در این راستا با مشاهده ی آثار و سبک و سیاق طراحان و کارگردانان پیشگام و تاثیرگذار دنیا و تعمق در تجربیاتشان، می توان پی به اثرات ژرف مولتی مدیا بر پیکره تئاتر معاصر برد و این امر، بزرگان تئاتر را به بسط و گسترش بیشتر تئاتر مولتی مدیا ترغیب می کند که یکی از اهداف آن، رسیدن به نوآوری ها و شیوه های جدید اجرایی با استفاده از تکنولوژی های روز دنیا و استفاده درست از مدیاها و اتحاد بین رسانه ها و رسیدن به زبانی جدید و جهانی و احیای دوباره ی تئاتر است. بر این پایه، فرضیه پژوهش این است که با کمک ابزارهای مولتی مدیا می توان در تئاتر، فضاهای فیزیکی و عاطفی ایجاد کرد. در این راستا، تحقیق بنیادی پیش رو از طریق مطالعات کتابخانه ای و جمع آوری نتایج نظری و عملی به دست آمده در آزمایشگاه تئاتر، به بررسی و شناخت مدیاهای مختلف و ویژگی ها مولتی مدیا به عنوان ابزاری کارآمد پرداخته و چگونگی بدل و نحوه ی عملکرد آن ها در تئاتر شدن هر چیزی را به مدیا (رسانه) در صحنه تئاتر بیان داشته و جنبه های تولیدی و روش های «یک نامه ی عاشقانه» کاربردی موجود در کارگردانی این شیوه ی اجرایی را در مولتی مدیای مورد بحث قرار داده و درنهایت فرضیه مطرح شده، واکاوی خواهد شد. بنابراین پرسش اصلی این پژوهش عبارت است از: چگونه می توان با کمک ابزارهای مولتی مدیا، فضاهای فیزیکی و عاطفی در تئاتر ایجاد کرد؟