تغییر های کیفی میوه و اجزای عملکرد توت فرنگی رقم کاماروسا در پاسخ به کاربرد نسبت های مختلف پتاسیم به نیتروژن در کشت بدون خاک

تامین نسبت های مناسب عنصرهای غذایی در مراحل رشدی مختلف، سبب افزایش عملکرد و کیفیت میوه می گردد. بدین منظور برای ارزیابی تاثیر نسبت های مختلف پتاسیم به نیتروژن بر عملکرد و کیفیت میوه توت فرنگی آزمایشی شامل 13 تیمار با ترکیب سطح های مختلف نیتروژن (120 و 180 میلی گرم در لیتر) و پتاسیم (200، 250 و 300 میلی گرم در لیتر)، در قالب طرح به طورکامل تصادفی و در سه تکرار اجرا شد. برای تهیه محیط کشت از کوکوپیت و پرلایت با نسبت 1:1 استفاده شد. محلول غذایی با نسبت های مختلف پتاسیم به نیتروژن به مدت 45 روز (تا کامل شدن دوره رشد رویشی) با تناوب دوره سه روز یک بار، تیمار های رشد رویشی و پس از آن تیمار های رشد زایشی اعمال شد. نتیجه ها نشان داد تیماری که نسبت پتاسیم به نیتروژن دریافت شده در طول دوره رشد رویشی 180/200 میلی گرم در لیتر و در دوران زایشی 120/300 میلی گرم در لیتر بود، موجب افزایش معنی دار در اجزای عملکرد و تغییر های کیفی چون طول، قطر، وزن میوه، شمار فندقه، درصد تشکیل میوه، عملکرد، ویتامین C، آنتوسیانین و فنول کل گردید. هیچ کدام از تیمارهای آزمایش تاثیر معنی داری بر شمار گل در هر گل آذین، شمار گل آذین در هر بوته و مقدار اسیدیته قابل تیتر توت فرنگی نداشتند. به طور کلی، زمانی که در دوره رشد رویشی نیتروژن بیشتری و پتاسیم کمتری و برعکس در دوره رشد زایشی نیتروژن کمتری و پتاسیم بیشتری به کار برده شود، سبب بهبود ویژگی های زایشی می گردد. با در نظر گرفتن تمامی ویژگی های ارزیابی شده در این پژوهش در اندام های مختلف توت فرنگی، تیماری که نسبت پتاسیم به نیتروژن دریافت شده در طول دوره رشد رویشی 180/200 میلی گرم در لیتر و در دوران زایشی 120/300 میلی گرم در لیتر بود، بهترین تیمار برای اعمال محلول غذایی به منظور افزایش ذخایر توت فرنگی و بهبود ویژگی های رویشی و زایشی بود.