بوتولیسم شیرخوران

کلستریدبوم بوتولونیوم، توکسینی است که عموما در خاک و فرآورده های عسل یافت می شود. توکسین بوتولنیوم، یکی از بیشترین موارد کشنده ای است که سیستم عصبی- عضلانی شیرخوار را مورد حمله قرار می دهد و در نتیجه عواقب گسترده ای را به دنبال دارد. حرکت سریع بیماری بوتولیسم شیرخوران به سمت نارسایی تنفسی، تشخیص و درمان آن را با مشکلات زیادی روبرو ساخته است. این مقاله می کوشد اپیدمیولوژی، پاتوفیزیولوژی، یافته های بالینی، تشخیص، درمان و پیش آگهی بوتولیسم به همراه نقش پرستاران در پیشگیری از این بیماری در شیرخوران را مرور نماید.

مقاله حاضر یک مطالعه مروری است که با استفاده از منابع الکترونیکی، پایگاه های اطلاعاتی Pubmed و Science Direct و پژوهش های مرتبط از سال 2000 تا 2014 تدوین شده است.

بوتولیسم شیرخوران با جذب نوروتوکسین حاصل از قورت دادن کلستریدیوم بوتولونیوم ایجاد می شود. عسل و آلودگی محیطی از منابع اصلی ابتلاء به این بیماری است. علایم بالینی بدنبال فلج پیشرونده عصبی عضلانی ایجاد می شود. مناطق درگیر شامل اعصاب عضلانی است که از گردن منشعب می شوند و سپس عضلات تنه، دیافراگرام و انتهاها درگیر می شوند. تشخیص بر اساس علایم بالینی و وجود توکسین در مدفوع داده می شود. درمان و حمایت همه جانبه از شیرخوار از لحاظ مراقبتی شامل تهویه مکانیکی و تجویز ایمونوگلوبولین بوتولونیوم انسانی می باشد.

درمان به موقع بوتولیسم شیرخوران از پیشرفت بیماری جلوگیری می کند، بنابراین باید درمان هرچه سریع تر توسط ایمونوگلوبولین داخل وریدی شروع گردد و در این مواقع لازم نیست منتظر نتایج آزمایشگاهی بود. از طرفی درمان فوری بوتولیسم شیرخوار با ایمونوگلوبولین داخل وریدی مدت اقامت در بیمارستان و کاهش هزینه های درمانی و شدت بیماری را در پی دارد. ارائه به موقع خدمات پرستاری و ارتقاء آگاهی عموم مردم از طریق آموزش بسیار حائز اهمیت است.