آزمون های عملکردی به عنوان ابزار تمایزی برای افراد با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا

با توجه به ارتباط بی ثباتی مزمن مچ پا با بی ثباتی پوسچر و اهمیت شناخت ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا برای کلینیک های توانبخشی، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی آزمون های عملکردی به عنوان ابزار تمایزی برای افراد با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا صورت گرفت.

مطالعه به صورت مورد-شاهدی یر روی ورزشکار (20 ورزشکار مبتلا به آسیب مزمن مچ پا و 20 ورزشکار سالم) صورت گرفت. به منظور تمایز ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا از ورزشکاران سالم، آنها 5 آزمون عملکردی شامل؛ آزمون هشت لاتین، آزمون جهش به طرفین، آزمون لی لی مربع، آزمون پرش زیگزاگ برای مسافت، آزمون پرش تک برای مسافت را اجرا کردند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون باز آزمایی، ضریب همبستگی و تی مستقل در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد.

ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا نسبت به ورزشکاران سالم عملکرد ضعیف تری را نشان دادند. بین شرکت کنندگان مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و شرکت کنندگان سالم در انجام آزمون های عملکردی تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0>P). ارتباط معنی داری بین بی ثباتی مچ پا و آزمون های هشت لاتین (67/0=ICC، 001/0>P)، جهش به طرفین(75/0=ICC، 001/0>P)، پرش مربع(51/0=ICC، 001/0> P و پرش زیگزاگ (82/0=ICC، 001/0>P) مشاهده شد.

به نظر می رسد آزمون های عملکردی (آزمون هشت لاتین، آزمون جهش به طرفین، آزمون لی لی مربع، آزمون پرش زیگزاگ برای مسافت، آزمون پرش تک برای مسافت)، ابزار مناسبی برای شناخت افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا از افراد سالم هست.