ارتباط اضطراب اعضای خانواده بیماران مراجعه کننده به بخش های اورژانس با دیدگاه آنان در مورد مهارت های ارتباطی پرستاران

بستری شدن یکی از اعضای خانواده در بیمارستان به ویژه در بخش اورژانس باعث ایجاد اضطراب و مشکلات روحی و روانی در دیگر اعضای خانوده می شود. نحوه تعامل پرستاران با بیمار و همراهان ایشان می تواند نقش مهمی در کنترل و مدیریت اضطراب آنان داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط اضطراب عضو خانواده بیماران مراجعه کننده به بخش های اورژانس با دیدگاه آنان در مورد مهارت های ارتباطی پرستاران انجام شد.

پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- همبستگی بود که بر روی 263 نفر از اعضای خانواده بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس دو مرکز آموزشی درمانی منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. نمونه ها به روش مستمر در سال 1398 بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ارتباطات سلامت (HCCQ) و پرسشنامه اضطراب Beck (BAI) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس و کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری  SPSSنسخه 22 تجزیه و تحلیل شد.

 میانگین نمره مهارت ارتباطی پرستاران بخش اورژانس از دیدگاه همراهان بیمار در سطح پایین (74/36 با انحراف معیار 3/7) بود. 3/75 درصد از همراهان بیمار اضطراب در سطح خفیف داشتند. بین مهارت ارتباطی پرستاران و حیطه های آن با اضطراب همراهان بیمار همبستگی معنی دار آماری وجود نداشت. اضطراب همراهان بیمار با سطح تحصیلی (039/0P=) ، وضعیت اقتصادی (033/0P =) و نسبت خانوادگی آنان با بیمار (001/0P =) ارتباط معنی دار آماری داشت. همچنین میانگین نمره اضطراب در فرزندان به طور معنی داری بالاتر از همسران بیماران بود (008/0P =). سطح تریاژ بیمار نیز با اضطراب همراهان بیمار ارتباط معنی دار آماری داشت (001/0P <).

 اغلب اعضای خانواده بیماران مراجعه کننده به اورژانس، اضطراب خفیفی را تجربه کردند. همچنین از دیدگاه آن ها مهارت ارتباطی پرستاران اورژانس در سطح ضعیف بود. با وجود آن که ارتباط معنی دار آماری بین اضطراب عضو خانواده بیمار و دیدگاه آنان درباره مهارت ارتباطی پرستاران در این مطالعه یافت نشد، به نظر می رسد ضعیف بودن مهارت ارتباطی پرستاران از دیدگاه عضو خانواده بیمار نیاز به توجه ویژه دارد. نتایج پژوهش حاضر می تواند زمینه های لازم را جهت برنامه ریزی برای بهبود مهارت های ارتباطی پرستاران و همچنین کنترل اضطراب مراقبین بیمار از طریق آموزش های ضمن خدمت و یا سایر مکانیسم های تشویقی فراهم کند.