تاثیر کمی و کیفی بیماری دیابت موش باردار بر جنین ها در مرحله قبل از لانه گزینی

نوزادان مادران دیابتی در مقایسه با نوزادان مادران سالم نقص های مادرزادی، سقط های جنینی و تاخیر رشد داخل رحمی را به طور معنی داری بالاتر نشان می دهند. بیشترتحقیقات در گذشته در مرحله ارگانوژنز صورت گرفته است. در تحقیق حاضر عوارض سوء ناشی از افزایش قند خون و یا اختلالات متابولیکی دیابت در مرحله قبل از لانه گزینی بر روی جنین ها بررسی شد.
در این مطالعه موش های صحرایی ماده به دو گروه مساوی(60= n) آزمایش وکنترل تقسیم شدند. در گروه آزمایش داروی استروپتوزوسین به میزان gr/kg 30 به صورت داخل صفاقی به مدت سه روز متوالی تزریق و وضعیت دیابتی ایجاد شد. حیوانات هر دوگروه با موش های نر هم نژاد هم قفس شدند. در صورت مشاهده پلاک واژینال، صبح روز بعد به عنوان روز اول حاملگی درنظر گرفته شد. موش های باردار در روز دوم، سوم و چهارم بارداری به روش قطع نخاعی کشته شدند و با محیط کشت M2 فلاشینگ لوله و شاخ رحم انجام شد. جنین ها به قطراتμl 25 محیط M16 منتقل شدند و سرعت تقسیمات کلیواژی و تعداد جنین ها با استفاده از آزمون Anova و کیفیت بلاستومر های جنین با آزمونChi-squre بررسی شد.
تعداد تقسیمات کلیواژی در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل به طور معنی دار ی(P<0.001) کاهش یافت. به طوری که در روز دوم فقط 63% جنین های دیابتی در مقایسه با 8/94% جنین های گروه کنترل به مرحله 2سلولی رسیدند. در روز سوم1/38% جنین های گروه دیابتی در مقایسه با 2/52% گروه کنترل به مرحله 4 سلولی و در روز چهارم 5/8% جنین های گروه دیابتی در مقایسه با 2/78% گروه کنترل به مرحله مورولایی رسیدند. تعداد جنین ها با کیفیت مطلوب در گروه دیابتی بطور معنی دار ی(P<0.001) کاهش یافت؛ به طوری که در صد فراوانی کیفیت مطلوب (A) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، در روز دوم (43/74% به 5/95%)، سوم (5/47% به 1/94%) و چهارم (5/8% به 9/88%) کاهش داشته است.
به طور کلی دیابت موش های حامله سبب افزایش معنی داری در کیفیت نا مطلوب جنین ها به صورت افزایش تخریب سلولی و کاهش تعداد جنین ها در مقایسه با جنین های گروه کنترل بسته به منظور در روز دوم، سوم و چهارم در مراحل قبل از لانه گزینی شده است.