فراوانی هیپوگلیسمی در نوزادان با تشخیص اولیه سپسیس در بخش نوزادان و بیمارستان شهید مدنی خرم آباد

سپسیس نوزادی عنوانی است برای توصیف یک سندرم بالینی که عبارتست از پاسخ نوزاد به عفونت موجود در خون با عفونت اندام های دیگر بدن با بدون آن و ممکن است بر متابولیسم بدن نوزاد از جمله میزان قند خون تاثیر گذار باشد.
هدف از این مطالعه بررسی فراوانی هیپوگلیسمی در نوزادان بستری شده با تشخیص اولیه سپسیس در بخش نوزادان و NICU بیمارستان کودکان شهرستان خرم آباد در مدت شش ماهه دوم سال 1381 بود.
این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی انجام شد و جامعه پژوهش شامل کلیه نوزادان بستری شده (43 نوزاد) در بخش های نوزادان و NICU بیمارستان شهید مدنی خرم آباد با تشخیص اولیه سپسیس در طول مدت پژوهش (نیمه دوم سال 1381) بود. ابزار سنجش پرسش نامه مشتمل بر ثبت اطلاعات در زمینه محل بستری (بخش نوزادان و (NICU، سن، جنس، وزن، نتیجه کشت خون، میزان قندخون موقع بستری و نیز علائم بالینی مربوط به سپسیس و هیپوگلیسمی شامل وضعیت واکنش نوزاد، اشتهای نوزاد به شیر مادر و علائم سمپاستومیمتیک و نروگلیکوپنیک بود.
از 43 نوزاد پذیرفته شده با تشخیص اولیه سپسیس، 34 نوزاد (79.1%) دارای کشت خون منفی، 9 نوزاد (20.9%) دارای کشت خون مثبت، 7 نوزاد (16.3%) دارای قند خون پایین تر از حد طبیعی (هیپوگلیسمی از نظر یافته های آزمایشگاهی) در بدو بستری بودند. همه نوزادان هیپوگلیسمیک (100%) در گروه سنی 0-7 روزه قرار داشتند، شش نوزاد (85.7%) پسر و یک نوزاد (14.3%) دختر، شش نوزاد (85.7%) در گروه نوزادان با وزن کم (وزن کمتر از 2500 گرم)، پنج نوزاد (71.4%) دارای دو علامت کاهش میل به شیر خوردن و کاهش واکنش های دیگر نوزادی بود. بیشترین علامت نروگلیکوپنیک به شکل آپنه در 5 نوزاد (71.4%) از بین نوزادان هیپوگلیسمیک بروز نمود. بین هیپوگلیسمی و موارد کشت خون مثبت ارتباط معنی داری به دست نیامد.
استنباط نهایی از این مطالعه آن است که هر چند از هیپوگلیسمی در کتب مرجع به عنوان یکی از عوارض بیماری سپسیس نام برده می شود، این عارضه فقط در 16.3% بیماران بستری با تشخیص اولیه سپسیس در بدو بستری به ثبت رسید؛ لذا پیشنهاد می شود که درمان هیپوگلیسمی و لاجرم شروع انفوزیون سرم قندی هیپرتونیک (غلظت دکستروز 10% یا بیشتر) در این ارتباط محدود به موارد تایید شده این عارضه پس از دریافت جواب قند خون ارسال شده بدو بستری باشد.