تاثیر سطوح مختلف تفاله مالت بر عملکرد، فراسنجه های بیوشیمیایی خون و تجزیه پذیری شکمبه ای در بره های نر پرواری زل

هدف از این مطالعه، تاثیر سطوح مختلف تفاله مالت بر عملکرد، فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای، برخی فراسنجه های خونی و تولید گاز در بره های نر پرواری نژاد زل بررسی شد. در آزمایش اول، برای بررسی اثرات سطوح مختلف تفاله مالت بر عملکرد رشد و برخی فراسنجه های خونی، در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 جیره آزمایشی حاوی صفر، 10، 20 و 30 درصد تفاله مالت از 16 راس بره نر با میانگین وزن 2±30 کیلوگرم و سن حدود پنج ماه به مدت 90 روز استفاده شد. جیره ها از نظر انرژی و پروتئین قابل متابولیسم مشابه بودند. نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در خوراک مصرفی روزانه در کل دوره وجود داشت (05/0>p). همچنین افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی و فراسنجه های خونی بین تیمارهای آزمایشی تفاوت آماری معنی داری نداشت. نتایج میانگین گوارش پذیری ظاهری مواد مغذی به طور معنی داری تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت (05/0>p)، طوریکه با افزایش سطح تفاله مالت تا 30 درصد، قابلیت هضم ظاهری چربی خام به طور معنی داری افزایش، ولی قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، پروتئین خام و NDF به طور معنی داری کاهش پیدا کرد. در آزمایش دوم، تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام وNDF جیره های آزمایشی با استفاده از روش کیسه نایلونی و با 3 راس گوسفند نر دارای فیستولای شکمبه ای نژاد زل تغذیه شده در حد نگهداری اندازه گیری شد. زمان های شکمبه گذاری شامل صفر، 4، 8، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 ساعت بود. تفاوت معنی داری در تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین خام و NDF بین تیمارها مشاهده شد (05/0>p). تجزیه پذیری نمونه ها به جز در بخش سریع التجزیه پروتئین خام که با افزایش همراه بود، در سایر بخش ها به طور معنی داری کاهش یافت. نرخ فراسنجه های تولید گاز در شرایط آزمایشگاهی بین تیمارهای آزمایشی اختلاف آماری معنی داری داشت (05/0>p). نتیجه کلی حاصل از این تحقیق نشان داد که استفاده از سطح 30 درصد تفاله مالت، مصرف خوراک بره ها را در کل دوره آزمایش به طور معنی داری کاهش داد و مصرف آن در جیره بره های پرواری بدون اثر منفی بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی جیره، قابل توصیه است.