تاثیر استفاده از گوش بند و ماسک چشمی در طی خواب شب بر دلیریوم در بیماران بخش مراقبت های ویژه

دلیریوم یک اختلال در بخش مراقبت های ویژه است و اختلال خواب می تواند عامل خطری برای آن باشد، بنابراین انجام اقدامات غیردارویی که در حیطه اختیارات پرستار باشد و بتواند موجب ارتقاء خواب به عنوان یک استراتژی بالقوه برای کاهش دلیریوم شود، اهمیت دارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر استفاده از گوش بند و ماسک چشمی در طی خواب شب بر دلیریوم بیماران بخش مراقبت های ویژه می باشد.

در این مطالعه تجربی 73 بیمار بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های قایم (عج الله) و امام رضا (ع) شهر مشهد به روش در دسترس در مدت 6 ماه انتخاب شدند و بر اساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تخصیص داده شدند. در گروه مداخله در 3 روز متوالی از ساعت 22 تا 6 صبح از گوش بند و ماسک چشمی استفاده شد. بیماران روز از قبل مداخله و در هر روز استفاده از گوش بند و ماسک چشمی و بعد مداخله در روز سوم استفاده از گوش بند و ماسک چشمی با استفاده ابزار روا و پایا شده دلیریوم NeeCham مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمره دلیریوم و حیطه های آن در مراحل مختلف در دو گروه، توسط آزمون تحلیل واریانس دوطرفه با مقادیر تکراری مقایسه شدند.

 نتایج نشان داد که استفاده از گوش بند و ماسک چشمی و زمان هر دو بر میزان نمره کلی دلیریوم تاثیر دارد (05/0>p). در حیطه های فرایند و رفتار اثر زمان، گروه و متقابل ازنظر آماری تفاوت معناداری داشتند (05/0>p)؛ اما در حیطه فیزیولوژیک اثر گروه و اثر کلی ارتباط آماری معناداری را نشان نداد (05/0<p).

گوش بند و ماسک چشمی می تواند یک ابزار مفید، ارزان و در دسترس به عنوان یک اقدام غیردارویی و مستقل پرستاری در جلوگیری از گیجی یا دلیریوم باشد؛ اما رابطه بین خواب، صدا و نور و دلیریوم، نیاز به تحقیق بیشتری دارد.